Karanlıkta beni bekleyen bir gölge var.
Alev almış köprüler görüyorum gözlerimi kapattığımda.
Ateşler gökyüzüne kadar yükseliyor; bir delik açılıyor, beni içine alsın istiyorum.
Bana bembeyaz melek kanatları teklif ediyorlar, kabuslarımda o kanatları kırıp cehenneme indiğimi görüyorum.
“Beni o kadar çaresiz bırakmıştı ki, koşarken bir çocuk gibi sessizce ağlıyordum.“
Beni avutsun diye de yanımda iki yabancı, beyaz çiçek taşıyorum -artık soldular, kurudular, kahverengi ve kırılgan bir hal aldılar- akıl ile güç gittiğinde bile minnetin ve karşılıklı sevgi duyusunun insanoğlunun yüreğinde yaşamaya devam ettiğine tanıklık etsin diye…
