"Aşk, bir bedende iki kişi."
“Ey aşk...! bir mucize gerçekleştir şimdi
Şapkandan bir kumru havalansın
Bana öyle büyük ki bu kalp,
Gelsin yüreğime yuvalansın”
Kitabı okurken sımsıcak bir yürek buldum. Yaşam kavgasının molalarında, sıcacık bir poğaça, buğusu üstünde demli bir çay, sevgi ve vefayla beslenmiş hoş bir muhabbet, zifiri
Ben gizli bir hazineyim
Avuçlarımdan tut beni
Ben gizli bir hazineyim
Bilinmeyi severim.
Gör beni
Sev beni
Duy beni
Tat beni
Kokla beni
Bil beni
Ne çok çağrırım seni her yerdeyim
Neyin var senin sevgilim hep seninleyim
Ben gizli bir hazineyim
Nefesinde duy beni
Nefesinde bul beni
hayatın tadını çıkardılar
kalanını bize verdiler
uzağa bakan yakınını göremez
kalanın eceli uzar , ömrü kısalırmış
anladım
giden geçmişi gelecekten sonra yaşarmış
anlarsın ..
kurgusu eksik bırakılmış bir hayat bu
derler ki , sabrın sonu selamet
en çok buna güldüm
kalanın sabrı gidenin selameti içindir bilmezsin
ruhum özgür değil Anne
Ayfer Tunç adını ilk kez bu siteden duymuştum hatta ve hatta bir kullanıcı vardı. İsmi Ferah. İncelemeleriyle beni adeta büyülemişti, incelemeleri hayata dokunan beni hüzünlendiren yer yer düşündüren ve cesurcana işlenmiş beni etkisi altına alan bir hal içerisindeydi. Ard arda bütün incelemelerini okumuş sanki kendisini uzun yıllardır tanıyormuş
Sevdiğim ikinci kadınsın sen,
İlkini sevmeye mecburdum,
Çok iyiliği oldu bana,
Ve hayatımda hiçbir mecburiyeti onun kadar sevmedim.
Sevdiğim ikinci kadınsın sen,
İlkinin yerini alman mümkün değil,
O öğretti bana sevmeyi,
O öğretmese sevemezdim seni bile,
İnan o tuttuğu için ellerimden,
Yürümeyi öğrendim, koşabildim sana,
Onun gözlerine benzediği için gözlerin,
Alamadım gözlerimi senden,
Sana aşığım, seni seviyorum.
Sevdiğim ikinci kadınsın sen,
Hayatım boyunca omuzumda taşıyorum onu,
Ve sen her sabahımdasın,
Kıskanma,
Alfabede bile senin adının baş harfi ondan sonra gelir,
Kalbim şimdi senin,
Onun kadar sev beni kafi,
O doğurdu, sen öldürme.
Bizi en çok güvendiğimiz insanlar incitti. Çünkü onlar milyonlarca insanın içinden güvenmeyi seçtiklerimizdi, en çok inandıklarımız, en çok sevdiklerimizdi. Ve yine en iyi onlar öğretti. Hiçkimseye sonsuz güvenilmeyeceğini… Sağolsunlar…