İnsan kaçakçılığı yapan baba ve oğulun hikayesi.
"Yıllar önce okuduğum işe yaramaz bir kitaptaki tek işe yarar cümle şuydu: İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır…”
Çok şey gördüm. Beni yüzüstü gömün
Boşuna aramayın yüreğimi, çünkü onu hayvanlar yedi.
Şimdi denilen her neyse, bitmesin! Çünkü bitince ne yapacağımı bilmiyorum. Ama bitti..
İnsanın, kendi gardiyanı olduğu bir hapishaneden kaçması çok zordu!
İnsanlar öldüğümü fark edene kadar, ben çoktan çürümüş olmalıydım.
Ağladım. Hem de istediğim kadar! İnsanın gerçek özgürlüğü buydu: İstediği kadar ağlayabilmek. Belki bir de, istediği şeye ağlayabilmek...