I.veda neziri
Sözün harfi bağışlamadığı yerden geldim.
Sabır telkin eden ayaklarımı unutup,
Taşın ve suyun uzağına geldim..
Oysa erkenmiş daha.
Ceplerimi sökerek ayrıldığım kendimden,
Ne kadar uzak düşsem,
Adını oraya bir yere bırakıver
Yüreğini, benden bir tane daha bulana dek sakla
Adım at ya da atma baktığın her yer
Sana gelir ve sensiz gider bir anda
Sakın kurcalama kaybettiklerini
Yüzünü aklımın derinliklerinde unutuver
Aklını kaçırdığın yazlara dön
Hayat bu
Kimi gelir kimi gider
Sen sandığım şeyi gözümden damlayanlarda seyret
Hissettirme söylediklerini
Söyleme hissettirdiklerini
Acıma yukarıdan bakıver düşersem
Beni ancak kendim kalkarsam akla
Sakın başlatma içinde bende bitenleri
İçinde en ufak kırpıntı duyarsan
Kendine sakla...
“Aşkı hep arayan bulmaz
Bazen de aşk arar seni
Doğru davran sorun kalmaz
Bu konuda dinle beni
Birinci şartım gülümse
Güzelliği dışa vurur
Sonra daima önemse
Sevgi en solgun mevsiminden
geçiyor belki de
çünkü dönemem bir sokak köpeği gibi
zehirlediğim yalnızlığıma...
Ve karşılıksız acılarda boğulurken gülüşüm
beni sana gittikçe bağlayan utancına sakla
hüznünü,
bana çirkinliğimden ve tarihimden uzak
bir ölüm getir...
özentisiz ve kendine hayran olmayan
bir ölüm
gözlerin ve sesin kadar kesin olan
bir ölüm...