Birinin eşyasının kokusunu içine çekmek, keşke şimdi yanımda olsaydın demektir. Seni o kadar çok özledim ki anlatması zor demektir.
Yüzüne kimin eli değdiyse, gülümsemesini çalıp oraya bir kan lekesi, bir geçmez yara, kadınların yüzündeki yaralar geçmez, kadınların yüzüyle kalbi aynıdır, ikisindeki yaralar da geçmez, yüzüne bir kan lekesi, bir geçmez yara bırakmıştı.
Bazı kadınların yüzü, birazdan buralara yağmurlar yağacak yüzüdür. Bazı kadınların yüzü, bir kez olsun gerçekten gidenler, dönmek isteseler de bir daha dönemezler yüzüdür. Bazı kadınların yüzü, ben gitmek istesem de beni bırakma yüzüdür.
Bazı kadınların yüzü, ağır bir hikayenin yaşandığı sokaklar gibidir. Bir Metin Kaçan romanının sokakları gibi darmadağın, acıtıcı, insanı nefessiz bırakan. Kalbiyle bakmayı bilen herkes, o sokakların her bir tarafına sinmiş keskin kokulu hüzünleri fark eder.
Anneme göre Ayet-el Kürsi okursan ölmezsin. Ölsen de mutlak manada ölmüş olmazsın. Ayet-el Kürsi hayattır, hayatta tutar.
İnsan sabahın erken saatlerinde güzel şeyler olsun istiyor. Onca sene içinde hiç mi olmadı? Oldu. İki kadının kapıdan girişi çok güzeldi; Zuhal Olcay'ın ve Neslihan'ın.
Eskiden pavyondan kadın almak neyse bu ruhuna sıçtığımın zamanında da, fabrikadan, atölyeden işçi kadını almak öyle. Sahibinden köle çalmak gibi bir şey. Bir yandan patronun ekmeğiyle oynamış oluyorsun, o nasıl bir ekmekse, üzerine bunca kötülüğün bulaştığı ekmek hangi namussuzun, vicdansızın boğazından geçer, bir yandan da kurulan tezgahı bozmuş oluyorsun
Öyledir, alimden zalim, zalimden alim doğar.
Aşık olduğu kadın ölünce, aramızda olduğu halde gerçekten ölmüş olan erkekler vardır; kalbi atar, nefes alır, siz onları hayatta, bir biçimde yaşıyor sanırsınız ama kadın giderken erkeğinin en hayat dolu yanını da alıp gittiğinden birlikte ölmüşlerdir. Aynı tabuta, aynı mezara sığamadıklarından, biri toprakta diğeri aramızda kalmıştır.
Yüzüne bir süre baktığınızda içinizde dolup dolup taşan o derin iyilik duygusu yüzünden, gözlerinizi yaşartan, ağlayacak hale getiren insanlar vardır.
İnsan, tanıdığı, bildiği yerlerde ölmek istiyor. Yere düşerken, gözlerini yumarken, toprağa başını yaslarken etrafında bilindik yerler, tanıdık yüzler olsun istiyor. Hangi kapıyı çalsa mütebessim, müşfik bakışlarla içeriye buyur edecek, bir bardak su, bir bardak çay ikram edecek ve hiç yabancılamayacak yüzler. Çok uzak yerlerden eve dönmenin tatlı telaşı gibi olsun istiyor ölüme yürürkenki telaşı. Gidiş değil de dönüş bavulunu hazırlar gibi düşünmek istiyor. İnsan, aşina olduğu sesini duymak istiyor ölüme yakın; teselli veren, tanıdık sesler.
"Ben ölüyorum biliyor musun?"
Ölmek ne Bahar? Ölmek ne? Senin ölmekle ne işin var? Sen güzelsin, güzele ölüm yakışır mı? Ben seni buradan gittiğin günden beri bekliyorum, ölmek ne demek? Sen Bahar'sın, adının yanına ölüm koyunca oluyor mu, denesene bir kere. Şu fotoğrafta onca yıldır gülümseyip dururken ölmenin sırası mı? Aşk olsun Bahar, bir daha ağzından böyle sözler çıkarsa. Aşk olsun! Kuşçu Hüseyin'in oğlu Murat öldü ama sen ona niye bakıyorsun? Bizim okuldan Özgür kendini öldürdü de sen onunla bir misin? Nedim'in ablasıyla kız kardeşi lodoslu bir gecede öldüler ama şimdi lodos mu var? Oğuzhan'ın yanına gittiği kadının kocası dövüp sonra da pencereden atıp öldürdü, sen niye ölesin? Mehmet Ali'nin annesi Yıldız abla dertten öldü, ölecek ne derdin var Bahar? Müfit ahiyi ibretialem olsun diye öldürdüler ama senin ne meselen olacak ki ölesin? Bahar, ölmek ne demek?
Daha yeni aklımdan geçirdim, bak burada karşılaştık. Demek ki birbirimizi çağırmışız.
Birbirimizi çağırmadık. Ben çağırmak istedim sesim çıkmadı. Ağzımı açtım, olmadı. Yazdım, yazdım, yazdım ama birbirimizi çağırmış sayılmayız.
“düştümse eğer sana bakarken düştüm"
“Bunları kime yazıyorsun?" diye sordu. Lan desene "Sana yazıyorum." "Seni tanıdıktan sonra her şeyi seninle konuşur gibi yazıyorum," desene. "Sen okuyacaksın diye içimi kanatıyorum, senin okuduğunu düşündükçe yüzüm bembeyaz oluyor heyecandan," desene. "Her yazının başına oturduğumda bir paket sigara bitiriyorum seni düşünmekten," desene.