Oyalanarak hayatta kalmaya çalışıyorum bir yandan, tüm bu anlamsızlığın giderek derinleşen boşluğuna düşmemek için düşünmüyorum çünkü aslında biliyorum ki düşünmek demek o kuyuya sarkmak demek. Hızlı hızlı yürüyorum evin içinde, sabah kalkıyorum, yatakları topluyorum. Gece üşenip toplamadan yattığım salonu topluyorum. Etrafa dağılan oyuncakları,
Ve
Ben yine ölendim, yine kurşun yiyen.
Yine sakat kalandım. Yürüyemeyen, göremeyen.
Yetim kalandım, öksüz kimsesiz.
Ve yine yalnız..
Filistin yalnızdı
Kudüs yalnızdı..
Günaydın. Çok isteriz ya bazı şeyleri, çok hak ettiğimizi düşünürüz. Hem bunlar öyle büyük arzular yahut hezeyanlar da değildir. Feyyaz Kayacan bir başka kitabında, "Hani dünyalar benim olsa nesi eksilirdi dünyanın?" diye sorar. Biz de bu soruya cevap aramaktayız sevgili okur. Ona buna nasip olan dünyaların zerresi bize niçin nasip
YAZDİĞİM YAZİLAR ORTAK OLSUN HUZNUNUN HİZASİNA.
Kalbim ağriyor anne benden sakladigin her sey ve her gun icin ağrimaya devam edecek, en kötüsu ne biliyor musun?
Sana bunu belli etmemem cunku bilirim yaptigin en buyuk eksiklik bu olacakti
Bana Dünyam ile ilgili her şeyi anlatmaya calistn " Yolda yururken dikkat et ayağin kayarda dusersin