Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
"neden benim gibi yapmayı öğrenmiyorsun?"
"sen ne yapıyorsun ki?"
"kimseden hiçbir şey beklemiyorum. böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum."
Sayfa 49Kitabı okuyor
Bastırılmış her şey içimden kopup gitmişti, daha önce hiç tanımadığım bir doygunlukla kendi dışıma taşdığımı, sonsuz evrene karıştığımı duydum. Her şeyi sanki sadece benim için varmış gibi algılıyor, her şeyle yeniden coşkuyla bütünleştiğimi hissediyordum. Etrafımı saran karanlık ağaçlar bana fısıldıyordu ve ben onları seviyordum. Yıldızlar yukarıda pırıldıyor ve ben onların aydınlık selamlarını soluyordum. Bir yerlerde söylenen şarkıları istiyor ve benim için söylendiklerini düşünüyordum. Yüreğimdeki kabuğu kırdıktan sonra bir anda her şey benim için olmuştu, kendimi bırakmamın, kendimi armağan etmemin sevinci içimde kabarıyordu.
Sayfa 63 - Türkiye İş BankasıKitabı okudu
"Ne çok isterdim eskisi gibi seninle olmayı. Eskiden olduğu gibi sarmaş dolaş. Evin, yurdun yolunu uzatır gibi. Klinik sınavına evde birlikte hazırlanır gibi. Harry Potter serisini birlikte heyecanla seyreder gibi. Gençlik merkezinde ufka karşı bir şeyler yer, dergi okur gibi. Daha ne çok şey isterdim seninle ben. Lakin geçti artık hepsi. Hüznüm bunlaradır benim." (Jack Brooks'dan)
Ama sen uzaklardaydın ey kalbim
Uzaklardaydın, sevdiğim uzaklardaydı
Ayın yıldızların çağlayarak
Berrak şelaler yaparak
Coşku içinde aktığı
Bir yerlerdeydi.Hani bir gün bir çobana rastlamıştık
Adı Ferhat mıydı neydi
Koyunların, kuşların, böceklerin ve çiçeklerin
Sadakatten mest oldukları
Herbirinin gözlerinde
Kaybolur gibi kayar gibi
Dalıp
polyanna’ya son mektup
Benim bir köyüm olmadı.
Hiçbir şehir karlı sokaklarıyla bana
Pazen gecelik giymiş bir anne gibi sarılmadı.
İstanbul’u evlat edinsem
Benimsemezdi nasıl olsa otuz yaşında bir anneyi
Yüzyıllarca yaşamış bir çocuk olarak.
Mütemmim cüz olamadım hiçbir aşka Pollyanna
Bir kitaba bir cüz olamadım.
Yukarıdan aşağı , yedi harfli battal boy bir intiharı denedim.
Hiçbir bulmacayı tamamlayamadım.
Bir kediyi okşasam ellerim yumuşardı.
Biri okşasam bir yumuşardı.
Bire “BİR” olamadım.
Sayfa 51
Gözlerim yaşarıyor, neden bu kadar nankörüm ben, fakat eve döner dönmez hepsi geçiyor, yine ağzımı bıçak açmıyor. Hiç kıpırdamasınlar, öylece, dümdüz otursunlar, konuşmasınlar, konuşmayı bilmiyorlar, ne yapmaları, ne söylemeleri gerektiğini ben onlara fısıldarım, bildiğim her şeyi onlara öğretirim, cebir, tarih, İngilizce, ben ne kadar biliyorsam onlar da o kadar bilirler, beraber sohbet edebiliriz, tiyatroya, konsere gidebiliriz... Benim ebeveynlerim, yüzleri, görüntüleri aynı ama dönüşüm geçirmişler… Yaşamlarından, hallerinden, tavırlarından, zevklerinden nefret etmeden, onları tamamen sevebilmek… Hayaller kuruyor, zihnimde onlara biçim veriyordum ve sonra yere inip onları oldukları gibi kabullenmek zorunda kalıyordum. İnsanın anne babasını sevememesi, bunun neden olduğunu bilmemesi dayanılır gibi değil.
"Alnı açık" olabilmek ne büyük gurur ne büyük rahatlık ne kutlu bir konum.... Herhalde bir insanın erişebileceği en üst düzey budur: Benim alnım açık yüzüm ak, diyebilmek. Cambridge Üniversitesi Ramazan bayramını kutlamak için müslüman olan profesör "rektör yardımcısı"yla bir video yayınlamıştı. Ve malum post çokça beğeni ve "Eid Mubarak" teması altında güzel yorumlar aldı. Bugün ise Yahudilerin Passover(Fısıh, Hamursuz) bayramıydı ve yine Cambridge, üniversitenin "yahudi papazı"yla bir video yayınladı kutlamak için. Çok az beğeni aldığı gibi alttaki yorumlar "Özgür Filistin. Katilsiniz. Katliamı durdur. İğrenç bayramınız bizi ilgilendirmiyor. Soykırımcılar." vb. yorumlarla doldu ve Cambridge Üniversitesi admini 1 saat içinde yorumları kapamak zorunda kaldı. Bir kez daha fark ettim ki "alnı açık yüzü ak" olabilmek gerçekten çok büyük bir nimet. Ve bin kere mazlum olmak bir kere zalim olmaktan yeğdir. Bugün Müslümanlar Elhamdülillah göğsünü gere gere "ben Müslümanım" diyebiliyor. Peki bir yahudi? Bayramını bile dünyaya açık bir platformda linçlenmeden kutlayamıyor. Yazık.. Daha bir asır bile geçmeden mağdur olarak anılan bir toplumdan zalim olarak anılan bir topluma dönüşmeyi ve tarihe utanç dolu cümlelerle yazılmayı başardılar.
Arayanım yok, soranım olmaz benim
Yazım kışım yok bütün mevsimler hayal gibi
Çamura batıp durdum hatta gördüm en dibi
Bu şehir karanlık,sessiz,kimsesiz,
Uğrama sokağıma
Senden sonra değişmedi hiçbişey
Taşlar aynı yerinde
Menekşeler aynı yerinde,
Kapılar duvar,
Duvarlar renksiz,
Uğrama sokağıma,
Gelsen de değişmez artık
Sokak lambalarında,
Fer kalmadı
Menekşelerde su,
Yollarda taş...
Uğrama sokağıma,
Bırak,
Çekilmez kalsın
Kasvetli kalsın
Gelmesin kimse
Yağmur yağmasın,
Benim gibi kurusun her yer
Açmasın ağaçlar çiçek,
Bi ben değil,
Ölsün bu şehir...