Ben Marko...
"...Ben,İtalyan seyyah Marko Polo...Şövalyelerin kılıçları, Moğolların terörü varsa benim de kalemim var. Onlar savaşır, ben izlerim. Onlar kan akıtır, ben ise mürekkep! Onlar yaşar, ben yazarım. Onlar ölür, ben yaşarım. Ben ölürüm, yazdıklarım yaşar!
Benim yazdıklarım kırılgan kalpler için değildir. Mürekkebimde kan kokusu, sayfalarımda ölü toprağı gizlidir... "
Sayfa 72Kitabı okuyor
Müjgan
Daha gönlümdekini yazarsam kalemim utansın müjgan, yeter ki sen yanımda ol. Gönlümde ol diyememekte benim utancım olsun yeter ki yanımda ol.
Sana kavuşabilmek....
Sevdandır beni böylece ayakta tutan.
Sevdandır ,namazda seni aşkla anmam.
Sevdandır beni şehadet,
Şehadet,
Şehadet diye ağlatan...
Sevdandandır gözyaşlarımla seni sulamam
Sevdandandır gülleri hep gülerek koklamam
Muhabbetin vardır yüreğimde
Sana sonsuz özlemim...
Gözlerim durgun ,yüreğim yorgun..
Dilim suskun, her zerrem der şehadet..
Kalemim bir
Bir şarkı dinledim,bir şiir duydum.
Ne bileyim,gene sen geldin aklıma.
Ruhu hırpaladım aklımı yordum.
Gene sen gene sen/Geldin aklıma.
Karanlığı bitirdim,güneşi gördüm.
Yıdızdan Ay dan,hayaller ördüm.
Bulutların üstüne,kilimler serdim.
Hayat Cekilmeyen İnsanlarla Dolu
Benim Yolum Belli İşte benim yolumun Sonu
Benden nefret etmeyin Dertlerim Size Kabus Oldu
Gözlerime Yaş Degil Kan Doldu
yine cenge tutuşmuş kelamım
gençlik çağımın gelgit aklıyla
anlamadığım bir dilde savaşta kalbimle
dışım mor bulutların pesinde
yağmur olup iniyor usul usul lperçemlerime
ortalığı rahmetin hüznü ıslatıyor
yüzümü bir hasretlik duygusu
aradıgım toprak kokusu
dalıyorum aklımın terk edişine
zemheri ateşi ile diyarlarima
yaz yaz kalemim/kelamım tükeniyor
sayfalarım doluyor
aldırmıyorum hiç yağmurlara
tamda bu yaşımin başinda
benim güzel hatalarim var...
NESLIHAN KÖSE
- Annen var mı senin?
- Var tabiî.
- Ne iş yapar?
- Çamaşıra gidiyor.
- Sen ne olacaksın büyüyünce?
- Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de birbirimize baktık.
-Ben, dedi, boyacı olacağım.
“Sevgili Piraye; Balık koskoca okyanusun derinliklerini avucunun içi gibi bilse de, bir lokma uğruna, atılan oltaya can feda. Bırak benim de avucumun içi gibi bildiğim o koca kalbinde bir hata yapma hakkım olsun. Şimdi sen yoksun ağlıyoruz arkadaşlarımla, ağlıyoruz arkadaşlarım bulutlarla. Yağmur yağıyor mu oraya bilemeyiz ama, biz ağlıyoruz Piraye. Bu balık nefes alıp verdiği suyun altında boğuluyor, bu kelebek ölümü dört gözle bekliyor. O balık nerede boğuluyor biliyor musun? Önümde ki beyaz sayfalara haykıramayıp yutkunduğum, içime ağlayıp, içimde biriktirdiğim denizin için de boğuluyor. Bu kelebek intihara kalkışıyor. Bırak bir hata yapma hakkım olsun. Yaşadığım denizde can veriyorum. Kalemim kan kaybediyor, kalemim ağlıyor Piraye. "
Neydi benim derdim? Çocukken yeni bir dolma kalem için Azize Teresa'ya dua etmiştim. Duama cevap almıştım. Yeni bir dolma kalemim olmuştu anlayacağınız. Şimdi bir kez daha Azize Teresa'ya dua ediyordum. Lütfen tatlı ve güzel azize, bir fikir yolla bana. Ama Azize Teresa beni terk etmişti, Huysmans gibi bir başıma kalmıştım, yumruklarım sıkılı, gözlerim yaşlı. Dünyada beni seven bir şey olsaydı, tek bir şey, bir böcek, bir fare hatta, ama o da mazide kalmıştı, ona sunabileceğim en iyi şeyin portakal kabuğu olduğunu anlayınca Pedro bile terk etmişti beni.
Sayfa 26 - Parantez Yayıncılık
