- Annen var mı senin?
- Var tabiî.
- Ne iş yapar?
- Çamaşıra gidiyor.
- Sen ne olacaksın büyüyünce?
- Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
- Annen var mı senin?
- Var tabii.
- Ne iş yapar?
- Çamaşıra gidiyor.
- Sen ne olacaksın büyüyünce?
- Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
- Ben, dedi, boyacı olacağım.
Benim kalemim yüreğimdi
Yazdıran ise gözlerindi
İlk satırdan son satıra kadar
Yazdıklarım hep senin içindi
Söylemekten çekinmedim
Yolumdan hiç dönmedim
Aşk yaksada yüreğimi
Sevmekten vazgeçmedim
Denizin sesini dinliyordum
Sessizce etrafımı izliyordum
Yapayalnız kalmış yüreklere
Bir de ben eşlik ediyordum
(ÖNER AKÇA)
Hayırlı geceler diliyorum…
- Annen var mı senin?
- Var tabiî.
- Ne iş yapar?
- Çamaşıra gidiyor.
- Sen ne olacaksın büyüyünce?
- Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
Özlediğimi biliyorum seni
Ama dökemiyorum içimi
Kala kaldım yalnız başıma
Anlatamıyorum kimseye derdimi
Zor geliyor artık her şey sensiz
Sokaklar ıssız şehir sessiz
Neler oluyor hiç bilmiyorum
Bu kalp yanıyor sensiz çaresiz
Bir umudun içinde kaldı yüreğim
Beklediğim ümitsizce yolunu gözlediğim
Hangi şehirde olursan ol sen
O şehir olur işte benim memleketim
Yazmaya devam edeceğim buralarda
Tek dostum kaldı kalemim aslında
Yüreğimden çıkan sözlerle
Satır satır seni yazacağım sol yanımda…
(ÖNER AKÇA)
Hayırlı geceler…
Sen ne olacaksın büyüyünce?
- Ben mi? dedi.
Gözlerini gözlerime kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
- Ben, dedi, boyacı olacağım.
- Ne boyacısı?
- Kundura boyacısı.
- Neden kundura boyacısı?
- Ya ne olayım?
Sayfa 10Kitabı okudu
plajdaki aynadan etkileyici bir kısım
Annen var mı senin?
– Var tabiî.
– Ne iş yapar?
– Çamaşıra gidiyor.
– Sen ne olacaksın büyüyünce?
– Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
-Ben, dedi, boyacı olacağım.
Oruç neydi?
Oruç neydi?
Sadece yememek, içmemek miydi?
Yoksa sahur muydu, iftar mıydı, teravih miydi...?
Namaz için beklemediğimiz ezanı iftar saati için beklemek miydi...?
Sabır mıydı, şükür müydü, açın halini hazır sofra ile anlamaya çalışmak mıydı...?
Oruç neydi benim dilim döner mi, kalemim yeter mi anlatmaya bilinmez. Ama yazmak istedim, paylaşmak
Senden Vazgeçmekte Zor
Keşke biri söyleseydi
Senden vazgeçmek de zor
Yüreğime söz geçirebilirseydim
Acıtacağını bile bile
Girermiydim senle O yola
En çok ta
Bakışlarındı beni ele geçiren
24 Ocak 1993, Ankara... Bir Pazar sabahıydı... Kalemim düştü kana...
Ben Atatürkçüyüm, ben, cumhuriyetçiyim, ben lâikim, ben antiemperyalistim, ben tam bağımsız Türkiye'den yanayım, ben insan hakları savunucuyum, ben terörün karşısındayım; ben yobazların, hırsızların, vurguncuların, çıkarcıların düşmanıyım. Dün sabaha değin araştırarak yazdığım hiçbir konuyu yalanlayamadınız. Öyleyse vurun, parçalayın. Her parçamdan benim gibiler beni aşacaklar doğacaktır.
— 
Uğur Mumcu
Teşekkürler ...
