Bu da benim kalemimden;
(Anı)
Uzun bir aradan sonra kapattığım gözlerimi, yine ailemin yanında açıyorum. Yüzlerini inceliyorum tek tek. Annem.. Bir zamanlar gencecik olan annem yüzündeki çizgilerle bambaşka biri . Konuşsa, bir şeyler söylese, bileceğim ki aslında her şey eski zamanlardaki gibi. Oysa hiç konuşmuyor, karşımda duruyor sadece ve yüzümü inceliyor. Yanına yaklaşıyorum. 'Anne!''diyorum. Konuşmuyor, sadece bakıyor. Gözlerim doluyor. Sesim titriyor. .
Sarılıyoruz. Teni sıcacık. Kokusu sıcacık. Elleri sıcacık. İşte şimdi her şey çocukluğumdaki gibi; yüzü tertemiz, ışıl ışıl. Gözleri gülümsüyor. .''Ne çok özlemişim'', diyorum. ''Ne çok özledim'', diyor. Ve zaman orada duruyor..
Bu da benim kalemimden;
(Anı)
Hiçbir şey şey yapmak gelmiyor içimden. Belki biraz uyumak. Üzerime ince bir battaniye örtüp kapatıyorum gözlerimi. Düşle gerçek arası bir yerdeyim. Belki geçmiş, belki şimdi. Hiçbir şey bilmiyorum. Etrafım tanıdık insanlarla dolu.Hepsine aynı şaşkınlıkla bakıyorum. Sonra büyük bir aynanın karşısında buluyorum kendimi.Senelerdir görmediğim arkadaşlarım yanımda.Konuşuyorlar,gülüyorlar ve bana sürekli bir şeyler soruyorlar. Onlara bakıyorum.'' Heyecandan ölebilirim '' diyorum. Heyecan, ben,arkadaşlarım,uğultu,ayna,duvarları beyaza boyalı oda...
Biri kapıyı tıklıyor.''Herkes hazır, hadi'' diyor bana.Kim olduğunu anımsamıyorum.Belki annem. Belki de orada bulunan bir görevli.Sonra onun sesini duyuyorum.Birazdan koluna girip usul adımlarla yürüyüp,herkese gülümseyeceğim.Son kez bakıyorum karşımdaki aynaya.Üzerimde bembeyaz bir elbise.Etek uçları uzun.Başımda bir tül..
''İyi günde kötü günde ''diyor memur.Sözler tanıdık.Bilmem bu kaçıncı duyuşum.Ama ilk defa bana söylüyor.Sonra;''evet'' diyorum.Salonda bir alkış kopuyor.İçimden dua ediyorum ama kimse duymuyor.O an herkes bana yabancı.Kimseyi umursamıyorum.Sonra dua bitiyor. Yine bilindik yüzleri görüyorum.
Bakışlarımla babamı arıyorum.İşte orada. En uzakta .Ben ona baktıkça aramızdaki mesafe büyüyor.Elimi uzatsam tutamam. Sarılmak istiyorum ona. Ama olmuyor.. Gözlerim doluyor. Herkes mutluluktan ağladığımı sanıyor.
Selvihan Kadıoğlu
Herkes yaşadığı kadarını bilir ve yazar benim kalemimden dökülenlerden senin payına düşecek olan ise,Senin bu kaçışların biz diye bir şey bırakmadı.Söylesene şimdi biz senle neyiz arkadaş desen değil, sevgili desen hiç değil. birbirinin hayatlarına misafir olmuş iki yabancıyız en fazla. Karda donmak üzeresin, uyumak tatlı geliyor, ölüyorsun farkında değilsin.
Doğduğum kasabaya her yıl, eylülün ilk günlerinde giderim. Sözünü ettiğim günler, üzüm toplama vaktidir çünkü; üzüm tanelerinin duruşunda, tadında ve renginde yankılanan çocukluğumu seyretme vaktidir.
Baklan Ovası'nı ikiye bölen Denizli-Uşak yolundan ayrılıp Beşparmak Dağı'nın dibindeki kasabaya doğru yöneldiğimde, her defasında tuhaf bir heyecan
Kendi kalemimden
Bilmiyorum,
tekrar dökebilirmiyim
seni kalemimle kağıda,
çizebilirmiyim yüz hatlarını tenini
andırmayan bir boya kalemiyle
Bilmiyorum
yanlızmısın benim yokuş
yukarı yokluğumda
seviniyor mu gözlerin hayalimi bile
görmeye lanet ettiği için
Soruyorum
sevdasına yanıp bittiğim senmisin
yoksa boynu bükük çınar ağacımı
Söylemiyorsun
çünkü kocamış bir çınar olmak
istemiyorsun
Kendi kalemimden...
Üzüldüğüm insanlar var benim!George Orwell'ı okumadan,Albert Camus'u anlamaya çalışmadan,Paulo Coelho'ya hayran kalmadan,Stefan Zweig'le ağlamadan ölecek insanlar için üzülüyorum.