Ahmet Hamdi TANPINAR.
Eğer yaşamak kelimesinin manası her şeyden mahrum olmak ve ıstırap çekmekse, her an küçülmek ve bunu nefsinde her lahza duymaksa, bir türlü aşamayacağı bir çemberin içinde durmadan çırpınmaksa, şüphesiz ben de, benimkiler de en derin şekilde yaşıyorduk.
O kömür gözlerinden bana verirmisin ?
Güzel görebilmem için seni
Benimkiler eridi de karşında
Ne kitap! İstiyordum o kitabı! Tanrım, elimde tutmak, öpmek, göğsüme bastırmak istiyordum, sayfalarda hala sıcak parmaklarının izleri vardı belki. Kim bilir? Kitap okurken parmakları terliyordu belki. Harikulade! O zaman parmak izleri kalmıştır mutlaka. Sonsuza dek beklerdim o kitap için. Saat yediye kadar oturup o kitabı nasıl tuttuğunu, o ince ve beyaz parmaklarını arka kapağın tam olarak neresine yerleştirdiğine dikkat ettim, parfümü o sayfalara sirayet ediyordu belki. İşte, ordaydı! Hayatımda gördüğüm en güzel kitap, raftaki diğer kitapların hepsinden daha büyük, kitapların arasında bir kitap, biyografinin kraliçesi, edebiyatın prensesi -şu mavi ciltli kitap. Aragon’lu Catherine. Buymuş demek! Bir kraliçenin hayatını okuyan bir kraliçe -son derece doğal. Gri gözleri bu kitabın satırlarında gezinmişti -benimkiler de gezineceklerdi o satırlarda.
Kitabı gözlerime yaklaştırıp alt kısmından bir santimetre yukarıda parmak izlerini aradım. Parmak izinden geçilmiyordu sayfa. Başkalarının olsalar da ona aittiler aslında. Parka yürürken öptüm parmak izlerini, o kadar çok öptüm ki silindiler; sayfada mavi mürekkebin ıslak lekesi, ağzımda tatlı bir mürekkep tadı. Parka vardığımda en sevdiğim yere oturup okumaya başladım.
Los Angeles Yolu - John Fante
Merhaba anne, yine ben geldim
Merak etme okuldan çıktım da geldim.
Anneler de babalar gibi merak eder mi bilmiyorum ama,
Ali "okula gitmezsem annem çok kızar merak eder" demişti de onun için söylüyorum.
Geçen hafta öğretmen sağ elimde sarımsak,
sol elimde soğan dedirte dedirte
Öğretti sağımı solumu.
Ben biliyorum artık anne, sağım neresi