"Deli Dolu" operetinde bir tek söz çok hoşuma gitti. O sözün de müellife ait olduğunu sanıyorum.

Bir delikanlı sevgilisine aşkını anlatırken lügat paralamaya kalkıyor. Rakibi olan erkek bunun üzerine " Sen Şekispir gibi konuşuyorsun be! Bak ben de sana Şekispir gibi cevap vereyim de gör" dedikten sonra şu cümleyi söylüyor: "Hayasızlığın tomurcuklandığı yerde edepsizlik çiçek açar."

Sahiden de Shakespeare gibi.

" Hikâye bize insanların yardımıyla bir vaka, romansa vakaların yardımıyla bir insan anlatır" derler. Buradaki "insan" daha geniş anlamıyla 'insan'dır. Yani 'insanlar'.

Biz, bir sanarkârın mutlaka kendisine hak verdirecek şeyler söylemek zorunda olduğuna pek inanmıyoruz. Güç olan, söylemektir; doğru söylemek değil.

Eserler, takvim yaprakları gibi, birbiri arkasından kopup düşüyor. Yaşayıcılığı bulabilmek için.

TESELLİ

Deniz dalgalanmak üzre,
Gönül, bayrağını açmak üzredir.
İçimizde her şey koyuvermek üzre,
Sen gelmesen de artık
Bahar gelmek üzredir.

Mehmed Deligönül'ün Yalnız adlı şiir mecmuasında yer alan bir şiir

Kırmızı yeşilli balıkçı kayıkların üzerinde durmadan havaları karıştıran martıları görmemişseniz, eksik bir tarafınız olduğunu derhal kabul etmelisiniz.

Sanattan fayda ummaya kalktık mıydı bu faydanın kimin için olacağınız da ister istemez düşünmek zorunda kalıyoruz.

Bir gün Yahya Kemal'le konuşuyordum. Bana apartmanları göstererek dedi ki: "Köşkleri var, arabaları var, halayıkları var. Fakat hiç bir zaman bizim duyduklarımızı duyamıyorlar, bizim düşündüklerimizi düşünemiyorlar. Biz düşünüyoruz, düşünülmüş halde kendilerine anlatıyoruz, yine de anlamıyorlar."
Bu, adamcağızların sadece kendi kabahatleri değildi. Sadece, bizim uğraştığımız işleri umursamamaktan ileri gelmiyordu. Suç; analarına, babalarına ve onları dünyaya o cümlei asabiye ile getiren hadisata (olaylara) aitti.