Ben en çok mağlubiyetten korkuyorum. Mil- letleri uyandıran büyük felâketlerdir.
Ya Türkler'de bir felâkete uğrayıp uyanırlarsa
" Müddeiumumi çocuğa döndü:
Bunları sen mi yatağa koydun?
-A-ah... Zaten yataktalardı. Ben başlarını yastığa getirdim, yorgancağızı üstlerine çektim. Uyusun fıkaracıklar gayrı. Ne yapalım?
Bunları söylerken tavrında bir kalenderlikten ziyade bir irade, birçok büyük ve düşünceli adamları gıptaya sevk edecek bir irade görünüyordu. Çaresiz bir şey için, hem de bu kadar şehirlinin karşısında teessür göstermek herhalde izzetinefsine dokunuyordu.
Kaymakam tekrar sordu:
-Senin kimin kimsen var mı?
-Bunlardan gayri kimsem yoktu!
Çocuğun bu metaneti orada bulunanların kalbini parçalıyordu. Zaten, bir felakete sükûn ve itidalle tahammül edenlerin manzarası, o felaket için ağlayıp çırpınanların manzarasından çok daha korkunç ve ezicidir. Kuru ve sabit gözlerin arkasında nasıl bir ateşin yandığı; yavaşça kalkıp inen göğsün içinde nelerin kaynadığı bilinmediği için, insan mütemadi bir ürkeklik ve tereddüt içinde üzülür... ".
{ "~ En dokunaklı sözcükleri kullandığını düşünebilerek yazan her insan farkındadır belki: "Acı, beyinde boşluk bırakmayacak derinlikte dopdolu hislerken, edebi ziynetlere bürünmüş bir hayalettir; sözlere yazılara mısralara döküldüğünde..." }
Sayfa 5Kitabı okudu
Yıllardır takılı kaldığım şiir
Ve bitti
Sonra yalnız bir opera başladı
ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda
yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim
oysa bilmediğin bir şey vardı sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim
imrendiğin, öfkelendiğin
