"İnsanların icat ettiği imha silahları arasında en korkunç -ve en güçlü- olanının, 'söz' olduğunu biliyordu. Hançerler ile mızraklar kan izi bırakıyordu; oklar uzaktan fark ediliyordu; zehirlere gelince, sonunda onlar da ayırt ediliyor, etkileri ortadan kaldırılabiliyordu. Ne var ki söz, iz bırakmadan yok ediyordu."
"Tanrı bize karşı katı."
"Yalnızca seçtiklerine karşı katıdır."
Hüzünler sonsuza kadar sürmez; özellikle, olmasını istediğimiz şeye doğru sürekli yol almaktaysak.
"Her zaman gitmek mi gerekir?"
"İnsanın, yaşamının bir aşamasının ne zaman bittiğini her zaman bilmesi gerekir. Bir yerde, gerekli olan zamandan daha uzun kalmakta diretirsen, sevincini ve huzurunu yitirirsin.
"Bir insan, yitirdiği birinin acısını kalbinde söndürebilir mi?"
"Hayır. Yine de bir şeyler kazanmış olmaktan sevinç duyabilir."
Yaşamı biçimlendiren, bizim onun karşısında aldığımız tutumlardır. Ve öyle şeyler vardır ki, tanrılar bizi onları yaşamaya zorunlu kılar.
Acı, yorgun bir bedeni öldürmeye yetecek kadar güçlü değildir.
Bir çocuğun bir erişkine her zaman öğretebileceği üç şey vardır: Nedensiz yere mutlu olmak, her zaman meşgul olabilecek bir şey bulmak ve elde etmek istediği şeyi var gücüyle dayatmak.
Yaşamımın anlamı, benim ona vermek istediğim anlamdı yalnızca.
Korku, kaçınılmaz olanın başladığı yere kadar gidiyor; başladığı noktada da artık bir anlamı kalmıyor. Ve bize, doğru karar almış olmayı umut etmekten başka bir şey kalmıyor.