Uzun zaman sonra tekrar Bernhard okumak beni iyi hissettirdi. Tıpkı henüz iyi tanımadığınız insanların arasında bir süre durup, daha sonra yıllarca tanışık olduğunuz bir insanın yanına gitmeniz gibi. Aşinalığın, alışılmışlığın verdiği rahatlığı ve sevinci duydum. Bernhard'la hayatta her karşılaşmamda (ki bu da yalnızca kitaplarla) o Bernhard'vari
Herkese merhaba. Thomas Bernhard çok sevdiğim, bilgi birikimine güvendiğim bir hocamın da deyimiyle "eski ustalardan", dili yoğun olanlardan bir yazar. Okurken bana biraz ağır kaçacağını söylemişti ve gerçekten de öyle oldu. Sanki Bernhard karşınızda da tüm fikirlerini, karşı olduklarını, sahte politikayı, insanın giderek kendinden uzaklaşması ve sevgiyi, umudu kaybetmesini, ölüme giden yolda bir insanın nasıl yaşarken çürüdüğünü acımasızca aktarıyor.
Ana karekterimiz uzun yıllardır Mendelssohn Bartholdy hakkında bir müzik yazısı yazmaya çalışıyor. Tüm kurgu da bu çalışmanın etrafında şekilleniyor. Kendine mezar ettiği evi, tamamen zıt fikirlerde olduğu ablası, hayatı sorgulaması, yaşama dışarıdan bakması, şehirlerin ruhu, müziğin hayatımızdaki önemi, burjuva sınıfının (kendisine ve ablasına da yüklü bir miras kaldığından para sıkıntısı yok) kendi içini rahatlatmak için girdiği yollar, yapmacık insanların iğrençliği, siyasetin ne emellerde kullanıldığı ve sonda bahsettiği geçmişte tanıdığı bir kadının acı hikayesiyle çok sağlam bir kurgusu var. Evet dili yoğun ve birazcık ağır olsa da severek okudum. Kendimi bir kez daha sorgulamamı, donup kalmamı sağladı. Mutlaka bu yazarla tanışın derim ben, iyi günler...
İnsanoğlunun zavallı ama yinede biricik oluşu hep ilgimi çekmiştir.Kitabın bitiminde cümleler durmadan birbirini yineleyip durdu ve toplamlarından oluşan tek düşüncem şuydu “gerçekten başkalarının umutsuzlukları bizi daha umutlu kılıyor.En iyisi ya da en kötüsü bizi düşünmeye itiyor ve varoluşumuzu tetikleyen hareketler yaptırıyor” insan biricik ve zavallıdır.
Thomas Bernhard, Sarsıntı’da bir kez daha insan doğasına ve onun karanlık tarafına kendi yaşantısından kattığı parçalarla bakıyor.
Thomas Bernhard’ın, geçmişiyle hesaplaşırken nefes alma (kendisini bulma) gayreti, fonda ailesinin ve Avusturya’nın bulunduğu anlatı, deneme ve romanlarında açığa çıkıyor; Amras-Watten, Beton, Bitik Adam, Don,
100 syf.
8/10 puan verdi
·
Liked
Thomas Benhard’ın anlatımı çok farklı. Ben biraz Oblomovluk yapan Oblomov’a benzettim. Bir türlü yazmak istediği kitabı yazamıyor, yazmamak için bahane bulmaya çalışıyor. Tam bir Oblomov Beton'daki karakter. Bunu yaparken sanki bilinçli değil, bir an geliyor çok yerinde tahliller yapıyor, an geliyor ablasını, dünyayı, insanları, şehri suçluyor, an geliyor herşeyin bilincinde, an geliyor kararsızlığın doruklarında. Sorumluluğu birine atmadan geri durmuyor. Şizofrenik tavrı ile kaybeden bir şahsın gözünden, oldukça gerçekçi hayata dair tespitler okuyoruz. Tam olarak Şizofren değil, tam deli de değil, tam bilinçli de değil, kararlı ve tutarlı da değil aslında tam da insan gibi. İçimizde yaşadığımız bunalımlarıçoğu zaman görmezden geliriz ve kabul etmeyiz . İşte o bunalımların, gel gitlerin, kendimizle olan savaşın o kadar farkında olan bir “deli” karakter yaratmış yazar. Viyana’dan ne kadar nefret ettiği konularına geldiğinde, kendinizden de parçalar bulabiliyorsunuz. İstanbul’un keşmekeşliğinden şikayet ederken başka dünyaların sorunsuz olduğundan dem vuruyoruz. Gerçeğin öyle sandığımız gibi olmadığımızı gözler önüne sürüyor Bernhard. Bilinç akışı çok güzel yansıtılmış bu metinde. Kesinlikle okunmalı.
100 syf.
8/10 puan verdi
·
Liked
Evet betona çakıldım. Ciddiyim bu konuda. Ve yedi ayrı insanla aynı mezara gömdüler beni. İnsan kendisi için böyle kanamalı bir ölüm ister de (bitik adam) böyle çakılacağı bir beton da ister miydi keza emin değilim.
Bazı gerçeklere sıkı sıkıya bağlı olduğumuz için nefret doluyuz belki de . Ne kadar doğruysa o kadar nefret ediyoruz diye düşündüm. On yıldır yazılması için uğraş verilen bir eser engelleriyle yanlışlarıyla ölümcül ciğer hastalıklarıyla ve aşılması güç bir otoritenin etkisiyle anlatılıyor. Yazabilmek için sonsuz uğraşlar yolculuk edilen kentler ve derin ızdırap dolu bir hikaye gerekli. Bundan daha detaylı ve derin bir inceleme yapmam mümkün değil çünkü saygıdeğer Bernhard boyle bir adam değil. Keyifli okumalar dilerim. Tabi böyle bir şey mümkünse!