Beyaz

bu bir son veda mektubu mary. bu bir son palyaço çığlığı. burnumdan dökülen kan süzülürken dudaklarımdan, son kez öpmek isterdim seni. belki biraz koklamak boynunu, belki saçlarını koparırcasına avuçlamak. beni sevdiğini söylemeni istedim sadece senden. istersen tokatla yap bunu dedim. ya da istersen keskin bir bıçakla. yeter ki hissettir bana hayatı. yaşat seni bana. belki bu kadar savruk olmazdım o zaman. belki ellerim gül kokardı kan yerine. barut pisliklerini temizlerken küfretmezdim her gün. kulaklarına en sevdiğin şarkıyı fısıldardım sen uyurken, usulca. bağımlı olduğum şey beyaz toz tanecikleri olmazdı. konuşurken saçtığın tükürüklere kapatırdım gözlerimi. sen olmak ne kadar kolaydı be mary. senin yerinde olmak.. tanrının yanında uyuyan melek kadar ayrıcalıklı. gözlerinin değdiği yer yapışıyor kirpiklerine. belki bir daha bakarsın umuduyla ayrılmıyor ordan. bu umutla yaşamayı öğrendim tam yirmi yıl. uçurum kenarlarında hayalini kurdum. dans ettim seninle kaç defa haberin yokken. kaç defa öptüm dudaklarını sen duymadan, bir bilsen.. sen hiçbir şey bilmiyorsun ama mary. her parçanı defalarca hatmemden bihaber yaşıyorsun yıllardır. bense çok şey biliyorum senin hakkında. teninin kokusunu, kaşlarının tanesini, dilinin yumuşaklığını.. hepsini senden iyi biliyorum. üstelik sana dokunmadan. seni hiç görmeden. anlatsam sana seninle olan rüyalarımı, şahit olabilir misin onların hiç yaşanmadığına? engel olabilir mi gerçekliğin maddesel kaygısı buna? hiçbiri umrumda değil. hislerini söküp attığında bok yığınından farksız kalan insan, neyin maddi kanıtını isteyebilir ki benden.. dün gece bir dilek tuttum. ve buna epey de inandım. sonra da dileğim gerçek oldu. kendi dileğimi kendim gerçek yaptım. inanarak, hissederek, onun hayaline hapsolarak yaptım bunu. bazı dileklerin imkansızlığı, günlerce dua ettiğin tanrını bile yok eder. ne gerçekleşmesini bekleyecek sabrın, ne olma ihtimaline karşı umudun kalır sonra. sadece sen kalırsın olduğun yerde. sen ve cesetten farksız bedenin. renksiz bir ağaca çarpan güneşe kim şiir yazar ki? gri bir gökyüzünde açan gökkuşağını.. kim çocuklarına gösterir? beni neden hiç sevmedin mary? bugün yırtık ayakkabımdan içeri giren karıncayı bile sevdim ben. sen neden sevmedin? bir karınca kadar değerim mi yok sende, yoksa gördüğün okyanusu vaha sanacak kadar kör olmak saf ruhunu mu okşuyor. köpekler ben uyurken hiç avlamıyor be mary. ben de salyalarımı uzağa döküyorum sana bakarken. sana kokusunu değdirmiyorum nefesimin. senden kendimi kaçırıyorum umarsızca. senin mutlu oluşun beni beslemeye yetiyor. niye yavanlaştırayım ki beni sarhoş eden bu tadı.. şimdi sen benden habersiz karartıyorsun gözlerinin beyazını. kirpiklerinden iki tel eksilmiş. ikisi de tenimin siyahına karışmış. yokluğuna karışıyorum ben de seni uyandırmadan. boşluğuna düşüyorum betona çakılırcasına. ses çıkarmıyorum. bir kuş tüyü gibi savruluyorum umrunun bataklığında. çıkardığım rüzgarı hissedersen, geriye benden ne kalır ki sana..