Beyim

Garson az sonra:
“Hesabı beyim lütfen,” dedi.
Kızın keyfine bırakırsan böyle olur işte. Pek toymuş bu Sa­mi Bey. Yüz lira da onun için çok paradır, bakalım ne yapacak? “Acelesi ne?”

- Bizim Tözey' den ne almışlar beyim? (Tözey genelevde çalışıyor.)
- Vergi almışlar yavrum. (Varlık vergisi)
- Çok mu?
- Çok değil. Dur bakalım. İstanbullu pencereden dışarıya bakarak hesap etti. Çok değil Topal ağa, iki yüz kırk kişiyle yatarsa ödeyecek. İki yüz kırk kişi ile... Günde üst üste dört kişiden iki aylık mesele. Öteki vergilerle beraber senede gayrı safi kazancın dörtte biri... Anladın mı?

“Başardık beyim!” diye atıldı Kulaksız Ömer, “Tüneli başlarına göçürdük.”

“Nasıl oldu?”

Sevinci sesine sinmişti:

“Gayetle kolay oldu beyim. İki nöbetçi vardı, hallettik; bir sarmaşık bulup direkleri yerlerinden söktük. Meğer ta kale bedenine kadar gelmişler; Peşteli şuncağız bir çukura düştü de o vakit fark ettik...”

"... Timur’un derdi bir kale zapt etmekten ziyade, padişah efendimize karşı duyduğu kini kusmak, istilâ emellerini Anadolu’nun içlerinde dindirmektir. Bu Timur kana
usamıştır ulu beyim, doymadan şuncağıza gidici değildir.”

Malkoç Mustafa Bey, genç arkadaşını kucakladı:

“Sağ ol yiğit Burhaneddin, içimdeki tereddüt lâvını söndürdün. Hadi atlan, Allah yardımcımız olsun. Aileni merak etme, gendi ailem gibidir, tasan olmasın.”

“Şu anda tek tasam, baskının başarıya ulaşmasından ibarettir beyim.”

“Beyim,” dedi, “İhtiyar anamı şöyle bir görüp...”

Malkoç Bey bir el hareketiyle susturdu onu:

“İyi etmişsin, ananın helâlliğini ve duasını almak her hayırlı evlâdın vazifesidir. Gaflet edip gitmeseydin ben gönderecektim!”

Burhaneddin Bey, Malkoç Bey’in karşısına geçti, çakıldı:

“Beyim, ulu beyim! Bu baskını bana ısmarla, şahadeti, yaşamaya yeğ tutan serdengeçtilerden yüz kişi ayırıp Timurîleri tepeleyeyim!”

“Bu gidişin dönüşü olmayabilir Burhaneddin, daha çok gençsin. Biz ise hamdolsun yaşayacağımız kadar yaşamışız, umur görmüşüz, mevki tutmuşuz; sıra din yolunda şehit olmaya geldi...”