Eli Kulağında;
Eskiden birisi yanındakine,
— Ezan okundu mu, dediğinde, eğer vakit çok yakın ise,
— Okunmadı ama (müezzinin) eli kulağında; dermiş.
Gerçekleşmesi pek yakın olan işler hakkında "(Henüz olmadı ama) eli kulağında!" deriz. Bu deyimin kaynağı Asr-ı Saadet'e, Bilal-i Habeşî'ye kadar uzanır. İslâmiyet yayılmaya başlayıp da Müslümanların sayısı artınca, namaz için onları bir araya toplamak üzere ezan okunması kararlaştırılmış ve sesi güzel olduğu için de Habeşistanlı eski köle Hz. Bilal, bu vazifeye seçilmişti. Ne var ki Medine'deki müşrikler ve diğer dinlere mensup olanlardan bazı tahammülsüz insanlar, ezan okunurken sesi duyulmasın diye gürültü yapmaya, çocukları toplayıp Bilal-i Habeşî ile alay ettirmeye başlamışlardı. Bunun üzerine Hz. Bilal, ellerini kulaklarına tıkayarak ezan okumaya başladı. Bilâhare müezzinler, ellerini kulaklarına tıkamayı bir tür Bilal-i Habeşî sünneti gibi gördüler ve ezanı öyle okudular.
Tüm gece kendi içimde kıpırdanayım diye kendi başıma bıraktılar. Söylediğim gibi efendim cezalarında çok titizdi. Sabahleyin bir kamçı -onun ifadesiyle- bir köleyi tüm gece kaynar tutmak için en iyi odundu. Ancak benim kırbaçtan daha çok düşünecek şeyim vardı. Güneş vardı; Ümeyye beni güneşe maruz bıraktı; Mekke'de güneş darağacıydı.
Sayfa 25Kitabı okudu
Bir anlığına bir ağacın rüzgardan salınışındaki gibi ölüme uğrayıp uğramadığımı merak ettim. Ama kim söyleyebilir? Öldüklerini bilen yalnızca ölülerdir. Yine de çektiğim acıların dindigini söyleyebilirim.
Sayfa 30Kitabı okudu
Çağrılmadan gelmiş gibiyim dünyaya, haber vermeden gidecek gibi.
(Bilal Tırnakçı)