Ne zaman kanatlanıp uçmak istediysem kaçmak için gece ve yağmur hep şerh koydular.
Aslında gündüzleri konmak istedim bir yârin kalbine, savrulmadan tutunup kalmak ve bilge aşka danışmak için.
Olmadı…
Yine tekrarı bir gece, gündüzden döne döne yorgun düşmüş bir dünya ve ince ince iğneliyor kalbimi yağan kahpe yağmur...
Şimdi, hemen, az önce tohum olarak düşmek istiyorum aç ve susamış toprağa… Son defa dönüp bakıyorum şehre ve onun sahte parıltı saçan ışıklarına...
Ve hüznümü yansıtıyorum geceye, umudumu karanlığa, ruhumu rüzgâra, geriye kalan yanımı da yosun kokan denizin kollarına bırakıyorum…