Bağırmıyorduk. Ağlamıyorduk. Yumruklar dolusu çığlıklar atmıyorduk. Çünkü sessizliğin şart olduğunu biliyorduk. Düşünmek için gerekiyordu. … Ama diğerlerinin bundan haberi yoktu. Bu yüzden, konuşuyorlardı. Emirlerin seyrekleştiği saatlerde, kulaklarımı delik deşik edecek kadar çok konuşuyorlardı. Konuşmalarını önemsemiyordum. Kulaklarımda yeni delikler açan, yüksek sesle konuşmalarıydı. Bağırarak.
Sayfa 51Kitabı okudu
“Susmak, bazan en anlamlı konuşmaktır, ikimiz de biliyorduk.”
Biliyorduk ki güle hançer
Barışa hançer
Saplayan eller kırılmak zorunda birer birer
