..kendi yaşamından ayrı ya da yaşam onu kendinden ayırmış.
Bir bireyin kendi yaşamından ibaret olduğunu ileri sürebilir miyiz? Tuhaf bir sorudur bu; fakat Hugo bu soruya zımnen cevap verir: "Evet, bu yapılabilir, yapmalıyız." Bir birey, kendi yaşamı neyse onunla birlikte bitip tükenir. Yaşamı, yani, yaptığı, olduğu ve düşlediği şey.
Başkaları hayatta kalırken ben ölebilirim. Ben haz alırken başkaları ıstırap çekebilir; ya da tersi. Başkalarıyla benzerliklerimi kuşkusuz daima deneyimleyebilirim; fakat farklılıklarımı da deneyimleyebilirim ki bu, kendi tekilliğimi deneyimlemekten kaçınamayacağım anlamına gelir.
Sartre bir keresinde şunu söylemişti: Eğer insanlık komünizmi gerçekleştirmekte yetersiz kaldığını ortaya koyarsa -komünizm kelimesinin, deyim yerindeyse, masumca kullanıldığı dönemdir henüz- bu durumda, insanlık yok olduğunda, karıncalardan daha önemli olmadığı söylenebilir.
İnsanlık kendini bir tür cılız başlangıç olarak görebilir. Peki, neyin başlangıcı?
Sıradan ve bayağı şeyler, hep var olmaktan dolayı unutulmuştur, unutmak ise sofistike ya da temel önemdeki düşüncelerde tahribata yol açar.