Video: youtu.be/IRP4hOfZtpw
Yabanın Adamları.
Tarık Dursun K.'dan okuduğum ilk kitap.
Yabanın Adamları, 100 sayfalık bir öykü kitabıdır.
Kitapta; Açık Kapı, Yarınlı Gece, Eski Babam, İskenderun - Ante'ke, Kürtaj, Yabanın Adamları, Biz İnsanız, Haydarlı Ev, Sabah Olmasın; Memurum, Memursun, Memur
Zühre, Tutanak, Aşkın
Ne güzel iki kelime Melek ve Gölge. Melek kim Gölge kim? Kim biliyor musunuz? Kadın. Evet evet kadın. Kadın öyle muazzam bir sıfattır ki okumasını bilene, güzel kokusunu almasını bilene. Ama nerde öyle nahif nahif almasını bilen veya bilenler..
Kadın onurdur. Onuru kırıldığında insan olduğunu unutur. Unuttugunda kendinden eser kalmaz. Toparlanması güçtür. Neden böyle bir durum olsun ki? Neden kadın bu hale gelsin ki? Oysa ki ne güzel yaratmış Yaradan.
Gerçekten kız çocukları annelerinin kaderini mi yaşıyor yoksa kaderlerinde mi var hayatını nasıl yaşayacaklarını? Düşünüyorum da ikisi de olabilir. Ya da bilmiyorum. Okudukça acı çeken zorlu bir hayatın mücadelesini, hüzünden başka duygu oluşmuyor bende. Acının tarifi olmaz derler oysaki Meleğin Gölgesinde acımasız da olsa hayatın verdiği bu ödülü tane tane anlatılmakta. Yazara sormak istiyorum, "siz hayata şefkat ile sarılırken bu acıyı yazmak için kaleme nasıl sarıldınız?"
Melek'in suçu neydi ki hayatından hayat alındı. Bir arzusu varken neden o arzu da elinden alınıyor? Izleri silinmeyen gerçeklerle yüzleşilince insan nasıl bir ruh aleminde olur?
Yazarın, insanın yüzü değil, kalbi güzel olmalı demesi ile kadına yapılan haksızlığın ve kız çocuklarının da annelerinin kaderini yaşamamasına dikkat önem sarf ediyor. Pembe hayat deyip geçmemek gerek. Insanlığı çürümeye mahkum etmekten uzak durulmalı, diyor kıymetli yazarımız.
#alıntı
"Hayatın en ağır yükü insandır."
Neden bilmiyorum ama bu kitap bence kafa dağıtmalık bir kitap. Güzel bir kitap ama beni etkisi altına hayal ettiğim şekilde alamadı. Tekrar okurum çünkü savaş döneminde geçmesine rağmen beni konfor alanımda gibi hissettiren bir kitap. Milli duyguları kabartma konusunda da oldukça başarılı, malum Mehmet Rauf'un güzel kalemi, kendinizi savaş ortamında hissetmenize de yardımcı oluyor cephede gibi değil de romandaki gibi gazetelerden, radyodan şahit oluyormuşsunuz ama etkilerinden siz de nasibinizi alıyormuşsunuz gibi. Öteki savaş dönemi kitaplarına oranla çok daha hafif, bir günde biter.
James Joyce... Ne desem boş, hayranım adama. Nedenini de bilmiyorum orası ayrı ama neyse. Kitabı gergin olduğum bir dönemde okumuştum ve okulda yaşadığı baskıyı anlatırken; kafasında dönüp dolaşan düşünceleri, sesleri anlatırken baskıyı resmen üzerimde hissettim hatta neredeyse ağlayacaktım. Ağır bir kitap ama anlatımı bambaşka. Anlatıma söylenecek kelime yok. Kitaptaki olayların çoğunu çözmeye çalışırken biraz kafam karıştı, başkarakterin kafa karışıklığını da çok rahat hissettim. Belki kitapta dönen olayları hatırlamazsınız ama kitabın hissettirdiği şeyleri unutacağınızı düşünmüyorum. Dönüp dönüp okuyacağım kitaplardan.
spoilerli ─ sukur sonunda bitirdim
kitabi bayagi begendim. ama okurken insana kendini cok salak hissettiriyor, soylemeden gecemeyecegim. yahu kopek ve 4 yasindaki cocuk bile zehir gibi nasil mumkun bu??? herkeste inanilmaz bi dahilik var.
calvin'in sonunun boyle olacagi kitabin baslama seklinden belliydi. cocuk var, anne var, babadan soz edilmiyor. ve ne hikmetse iki bolum
Tesla’yı Nasıl Bilirdiniz ? Ya Edison ?
Nereden başlasam bilmiyorum. Echenoz’un dildeki ustalığından mı, tarih araştırmacılığındaki becerilerinden mi yoksa biyografi yazmadaki maharetinden mi ? Eğer ki yazar olsaydım Echenoz gibi yazmak isterdim diyelim de ne kadar sevdiğim anlaşılsın. Sanki kitap okumadım da yazarla bilim tarihi hakkındaki bazı gerçeklerle ilgili büyüleyici bir sohbet
