Beni güldürdü ve ağlattı. Küçük bir kızın küçük bir kasabadaki sakin ve ufak hayatı beni gerçekten eğlendirdi ve özendirdi. Ama bu derece hayata sımsıkı bağlı birinin kendini frenlemek zorunda kalması, çok istediği hayallerinden vazgeçebilecek iradeye sahip olması karmaşık duygulara soktu. Bazı yönlerden kendimle benzeştirmem ya da bağ kurmam kibir mi bilmiyorum. Fakat green gablesta kalma kararını alması beni hem duygulandırdı hem de çok yaraladı. Olabilecekleri, ihtimalleri, gerçekleşmeyen hayalleri hep aklında tutup hayıflanacak mı -seçimi kendisi yapmasına rağmen-? Var olabilecekken yok olan hayatları ve sonsuz ihtimalleri sürekli düşünen biri olarak -bu yanlış olsa da- benim kafamı sürekli kurcalayıp üzecek orası kesin.
Dün ile birlikte yazarın tüm kitaplarını okumuş oldum. Bu yolculuğun sonuna geldiğim için sevinmeli miyim üzülmeli miyim bilmiyorum. Çünkü hem bir yük Kristof’un yazdıkları, hem de bir hafiflik.
