Öğretmenler neden gereklidir?
Öğretmenler için, kimseye sağlanmayan olanakları yaratmak zorundayız. Bunu da bir an önce yapmalıyız; çünkü, halk, her yönden yeterli bir eğitim görmezse, devlet, yeterince pişirilmemiş tuğlalardan örülmüş bir ev gibi çöküverir.
Sayfa 255 - Payel YayınlarıKitabı okudu
"Benim artık hiç yaşamaya arzum yok, dostum!" dedi. "Allah'tan dileğim bir an evvel canımı almasıdır. Benim dünyada artık hiçbir ümidim kalmadı."
Ihtiyar cevap verdi: "Böyle şeyler söylemeye hakkın yok, Martin. Allah'ın yollarını ölçmeye kudretimiz yok. Karar bizim akıl ve mantığımıza değil, Allah'ın iradesine bağlıdır. Eğer Allah senin oğlunun ölmesini ve senin yaşamanı istediyse, hayırlısı bu olmalı. Senin ümitsiz ve kederli haline gelince, bu senin kendi saadetin için yaşamak istemenden ileri geliyor."
Martin sordu: "Peki, insan başka ne için yaşamalı?"
Ihtiyar: "Allah için" dedi. "Sana hayat veren Allah'tır ve sen onun için yaşamalısın. Onun için yaşamayı öğrendiğin zaman, artık kederlenmezsin ve her şey sana kolay görünür."
Sanki benim için zaman durmuştu, sanki bir duygu, bir düşünce o andan itibaren sonsuza dek bende yaşamalıydı, sanki o an sonsuza dek sürmeli, benim için bütün yaşam o anda tam anlamıyla durmalıydı...
Sayfa 45Kitabı okudu
“Domino taşlarından oluşmuş zincirin bir ucu geçmiş, diğer ucu gelecek. Yıkılıyorlar teker teker ve şimdi ki zaman kalıyor ayakta. Geçmiş ve gelecek sıkıştırdığı için, ayakta kalan sadece şu an. Şimdiki zamana mahkum olmuş insanlar.
dönüp dolaşıp şu sayfaya geliyorum:
Ve ben artık mutsuz bir adamım.
Günler, haftalar, aylar akıp giderken, ben yaşamıyor da daha ziyade vakit geçiriyorum. Ortalık karardıktan sonra pencereden yıldızları izliyorum. Umut etmiyorum, kızmıyorum, üzülmüyorum. Sadece hatırlıyorum.
Kainat türlü biçimlerde kandırmaya çalışıyor beni. Bulutlar ilerliyor, bir ayyaş nara atıyor, bir araba acı acı klakson çalıyor, daldan bir yaprak düşüyor... Orada öyle sabit dururken, her şey beni kimsenin umurunda olmadığıma, unutmayışımın bir anlam taşımadığına inandırmak için yarışa giriyor. Sabırla bekliyorum ki, bütün kozlarını oynasınlar. Ne olursa olsun duruyor, duruyor, duruyorum... Gece bir kez daha aşkım karşısında mağlup dağılırken, kuytu bir köşeden fırlayıveren bir kedi gülümsetiyor beni. Nihayet gölgelerin arasında bir sigara yakıyorum. İşte o an biliyorum ki, roller değişmiş ve şimdi yıldızlar beni izlemeye başlamıştır. Gidip yatağıma giriyor, başucumda duran Küçük Prens biblosuna bakıyorum.
Senden bana kalan her şey gibi kırık, ama asla atamayacağımı biliyorum.
“Kafama bir düşünce saplandı: Yaşamımda ilk kez, onca şair tarafından dile getirilen, onca düşünür tarafından nihai bilgelik olarak ortaya konan gerçeği gördüm. Gerçek: İnsanın özleyebileceği nihai ve en yüksek hedef, sevgidir. O anda, insan şiirinin ve insan düşünce ve inancının vermesi gereken gizin anlamını kavradım: İnsanın sevgiyle ve sevgi içinde kurtuluşu. Dünyada hiç bir şeyi kalmayan bir insanın, kısa bir an için de olsa, sevdiği insana ilişkin düşüncelerle ne kadar mutlu olabileceğini anladım.”
