Annem değişti, çünkü babam değişti. Annem bazen yastaymış gibi davranıyor, babamın yasını tutuyor sanki. Bence o gün rüzgâr içindeki acıyı ferahlattı ve babamı aradı, bir zamanlar kalbine işlemiş olan ve hâlâ içinde taşıdığı babamı.
“Sanki doğduğum gün bebek ziyaretine gelen bir akrabamız omzuma bir ‘olsun’ nazarlığı iliştirdi öyle. Sanki bir yaşıma girdiğimde, bileğime mavi boncuklu bir ‘olsun’ üflediler, saçlarımı okşarken ‘olsun’ diye sevdiler. Bir aile yadigarını takar gibi geçirdiler boynuma ‘olsun’ kolyesini. Sanki annem ilmeklerini kendi hayal kırıklıklarından attığı bir ‘olsun hırkası’ örüp geçirmiş üzerime. Yıllardır hakkım olduğu halde verilmeyen, verildiği halde geri alınan ya da payıma hiç düşmeyen tüm yitik mutlulukların arkasından bükülen boynun, dudaktaki kırık gülümsemenin, bir türlü gelmeyen sıranın, tam sıra bana geldiğinde duyulan ‘kalmadı’ların ardından bırakılan boş bakışın sebebi hep o ‘olsunlar’lar.”
Annem dönüp bana baktı, hafifçe gülümsedi ve avucuyla yanağımı okşadı. Ardından saçlarımı, omzumu ve sırtımı da sırayla okşadı. İçimi sızlatan bu sevgisinin iliklerime kadar işlediğini hatırlıyorum. İnsanın iliğini donduran, yüreğini daraltan. . . O zaman anladım... Sevginin ne korkunç bir ıstırap olduğunu."
•
Annem bir melektir. Hüzün meleği. Köye taşınmak uğruna çiçekçi dükkânını kapattı ve yavaş yavaş soldu. Sanırım onun da bir çuval dolusu gerçekleşmemiş hayali var
Bu zulüm yerde kalmaz
Yemin olsun ki asra
Önce mevt-ül insanlık
