3 bölümden oluşan kitabın 1 bölümü yazarın toplama kamplarında yaşadıklarını anlatyor.insan herşye alışır ama nasıl olduğu önemlidir..eğer yaşamak için bir nedeniniz varsa çekilen acılara da katlanılır..yazar tamda bunu başarabilmiş o kötü şartlarda dahi yaşamak için bir neden bulmuş bu acıyı yaşatan biri var , boşuna değil verdikleri bi şey istiyor bizden bu acıya katlanmamak saygısızlık olmaz mı ?umudun bittiği yerde tutsaklar ölümün kucağına bırakıyor kendini o zaman insanın intihar etmesinin sebebi bu değil mi? yaşarken kendimize tutunacak dal bulmak lazım ki hayattan kopmayalım.Şuan en büyük hastalığın varoluşsal boşluk olduğunu vurguluyor. Mesela , yeni emekli olan biri de bu boşluğu yaşyor.Logoterapi dede insana sorumluluk yüklüyor insanın bu konuda kendini tedavi etmesi kendisin elinde olduğunu en ağır şartlarda bile yaşanan acılara katlanmak için bir sorumluluk olması lazım..bir işi olmalı hedefi gayesi olmalı insanın..yüksek ahlaki seviyeye ulaşmak için üretmeli ancak o zaman var olduğunu bilir ve sıkıntıların üstesinden gelir.Kendini sevecenlikle bekleyen bir insana ya da tamamlanmamış bi işe yönelik sorumluluğun bilincine varan kişi,yaşamın nı kesinlikle bir yana itmeyecektir.
Umutsuz bir durumla karşılaştığımız ,değiştirilemeyecek bir kaderle yüz yüze geldiğimiz zaman bile, yaşamda bir anlam bulabileceğimiz asla unutmayalım.
Üzerine destan yazılası bir kitap..Mutlaka okuyan herkese bir pencere açılacaktır.
