"Bugün hala bir insanın nasıl öleceğini bilemeyecek miyim?"
Fransa'yı 2 yıl boyunca yönetmiş bir kadının gücünü, kuvvetini nasıl yitirdiğini anlatan kısa öykümüz, aslında çok derinlere iniyor para-pul, şan-şöhret içinde yüzen insanların tek başına yaşayamadıklarını, tıpkı bir satranç oyunu gibi etrafındaki insanların birer piyondan ibaret olduğunu biliyorlar mı?
Sahte sevgi ve saygı insanı nereye kadar götürebilir? Bana sorarsanız ölüme... Yüksekte olan insanların hep bir başkasına ihtiyacı olduğunu ne kadar güzel özetlemiş yazar.
Bir çöküşün öyküsü...
"insanlık tarihi davetsiz misafirleri sevmezdi; kahramanlarını kendi seçer, ne kadar usandırıcı bir çabaya girerlerse girsinler hakkı olmayanları acımasızca geri çevirirdi; talihin ilerlemekte olan arabasından düşen kişi, arabaya bir daha yetişemezdi."
" evde bir ölü var, farkında değil misiniz?"
Diye inleyen bir kadın ruhu çoktan ölmüş, geriye kalan tek şey bedenini öldürmesiydi. Oda herkes gibi olmuştu. Sıradan ve en yalın halindeydi. 7 Ekim ve hazin son. Son çırpınışları ölüm gününü süsleyen hayalleri boşa çıkmış zavallı Madame De Prie... artık yoktu.
Varlığın içinde bir HİÇ gibi yok oldu. 
Bir Çöküşün Öyküsü 
Stefan Zweig
Ruth Kjar ünlü bir ressam. Ruh halini resmeden bu satırlar ressamlığından önceki yıllara denk geliyor... Yaptığı ilk resmin öyküsü de hayli ilginç. 'Evinin Duvarında, onun içindeki boş alanla açıklanamaz bir şekilde çakışan boş bir alan vardır.' Bu boş alan onu rahatsız etmeye başlamıştır ve bir tablo almayı planlıyordur. Bir sabah tablo almak yerine o duvara bir resim yapma fikri belirir kafasında, tıpkı elimize aldığımız boş bir kağıda gayri ihtiyari şekiller karalamak gibi... Boyaları ve fırçayı alıp duvara resim yapmaya başlar. O kadar inanılmaz bir şey çıkar ki ortaya resmi gören hiç kimse, ressam arkadaşları bile o resmi Kjar'ın yaptığına inanmaz, hatta bizimle dalga mı geçiyorsun diye öfkeyle kapıyı çekip çıkanlar bile olur :)
Ruth Kjar'ın yaşadığı şey; kız çocuklarında yalnız kalma, sevgiyi ve sevgi nesnesini kaybetme korkusunun, yol açtığı kaygı durumunun, zamanla hiçbir şeyden tat alamamaya ve korkunç bir boşluk duygusuna dönüşmesidir. Ruhsal çöküşün eşiğindeyken bu boşluk hissini resim yaparak yenmiştir ve bu alanda çok iyi başarılar elde etmiştir.
Resimle, müzikle, tiyatroyla, el sanatlarıyla ya da sporla ilgilenen insanların ruhsal devinimlerini en düşük düzeyde yaşadıklarını gözlemliyoruz... Bunun sebebi kaygının, yaratıcı itkiyle bambaşka bir şekle bürünebilmesi ve iyi yönde kullanılabilmesidir.
Eylül Türk
@EylulTurk
·6ay
Yaşamında sadece bir kör nokta vardı. Ona doğal gelen mutluluğun orta yerinde, dertsiz tasasız görünürken, birdenbire en derin melankoliye dalardı. Kendi canına kastettirecek bir melankoli. Bunun nedenini açıklamaya çalışırsa, şu anlama gelebilecek bir şey söylerdi: "İçimde hiçbir zaman dolduramayacağım boş bir alan var!"
Sayfa 164Kitabı okudu
