En iyi durumda bile ömür boyu iğnenin izlerini taşıyacaktım sırtımda. Bu yeterince kötüydü gerçi ama asıl canımı sıkan şey başkaydı. Bana nasıl davranmaları gerektiğini bilememeleri beni endişelendiriyordu. Tavır ve konuşmalarında belli ediyordu bu kendini. Kararsız, rahatsız, ama bir yandan da ilgisiz ve sıkılmış bir halleri vardı. Yaptıkları şey umurlarında değildi. Bir şey yapmaları gerekiyordu -herhangi bir şey- çünkü bir şey yapmamak mesleğe aykırıydı.
Bütün gün yatakta kalmanın nesi hoş?"
"Kimseyi görmek zorunda kalmıyorsun."
Amerika'da sanat okumak yeni trenddi; onların da bundan geri kalmaya niyetleri yoktu. İkisinin de derdi oyuncu, olmadı yönetmen, olmadı sanat yönetmeni, o da olmadı reklamcı olmak; bir şekilde kreatif bir mesleğin majör figürleri arasında yer almaktı.
“Osmanlı tebaasının genlerinde bulunan kendi ihtiyacını kendin gör anlayışı, cumhuriyet ve demokrasiyle birlikte yerini devletten hizmet talep etmeye bırakacağına, ileriki yıllarda halk tarafından daha da benimsenecek; devletten hizmet istemeye korkan, ezkaza görecek olursa minnettarlığından ne yapacağını şaşıran Anadolu halkı, yüz yıl sonra kendi okulunu kendin yap, kampanyasına şaşılası bir coşkuyla destek verecek, bir Allah'ın kulu çıkıp okulumuzu da kendimiz yapacaksak
devlet niye vergi alıyor? diye sormayacaktı.”
