Derdim elli iken yüze yetirir
( Bu türküyü ilk Trt’de yayınlanan türkü yarışmasında dinlemiştim. Şimdi radyoda yeniden kulaklarımı doldurduğu şu dakikalarda yakın geçmişe gittim.. Tüylerimi diken diken eden sözleri var. Cansu Yolcu gerçekten güzel yorumlamıştı yarışmadayken. Bu türküyle tanıştığımda her zamanki gibi bir gündü ama sırf bu türküyü duyduğum için o günü lezzet alarak hatırlıyorum. Huzurla, koltukta bu türküyü dinlemek de büyük nimetti. Elhamdulillah…)
Ben eskiden ölümden çok korkardım.
Hatta derdim ki; bu dünyada herkes ölse bir tek ben kalsam, o yalnızlığa bile razıyım. Ama şimdi sadece Nazım'ın o şiiri var aklımda.
Öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
Yetmişinde bile mesela zeytin dikeceksin.
Hemde öyle çocuklara falan kalır diye değil,
Ölmekten korktuğun halde ölüme inandığın için.
Nazım Hikmet~ Yaşamaya dair.
Dosttan haber geldi bana durayım anda varayım
Kurbanlığa bu canımı vereyim andan varayım
Şol bir iki arşın bezin ne yeni var ne yakası
Kaftan edeyim eğnime sarayım andan varayım
Can alıcı hod geliser emâneti ver deyiser
Ben emâneti ıssına vereyim andan varayım
Gitti canım kaldım öyle nâcâr olup girdim yola
Dostlar şâd olduğun bile göreyim andan varayım
Münker ü Nekir geliser yer gök ün ile dolısar
Ben bunlara cevâbını vereyim andan varayım
Yazdığım çok günah öküş yürür idim dünyada hoş
Ettiklerimin hesabın sorayım andan varayım
Beslediğim nâzik teni terk etmeyim derdim onu
Kara toprağa ben onu karayım andan varayım
Ben bu ömür harmanını derdim getirdim uş yine
Yunus aydır bu dükkânı dereyim andan varayım
Yunus Emre
Neden beni seviyorsun? Diye sordu bir gün…
Bu soru Tanrıya sonsuz iman etmiş birine, Tanrı’nın, neden bana inanıyorsun, diye sorması gibi saçma ve anlamsız bir soruydu…
Kendimi senin yanında çok mutlu hissediyorum, hem de hiç olmadığı kadar, diye yanıtladım onu…
Peki, beni ne kadar iyi tanıyorsun? Diye sordu bu defa… Haklıydı aslında ve bu haklılığı içimi ürpertti… Ama hemen toparladım kendimi… Haklı olsa bile ne değişirdi ki, kendimi onun yanında iyi, hem de çok çok iyi hissediyordum, bu yetmez miydi? ..
Hem nasıl derdim ki ona, bende olmayan her şey sen de var, diye:
Ben kendime inanmıyorum, oysa sen sonuna dek inanıyorsun… Benim tutarlı bir öyküm yok, seninse var… Benim bahçem çiçeksiz ve solgun… Seninse yemyeşil… Benim odamda hiç güneş doğmazdı şimdiye kadar… Seninse evinde hiç güneş batmıyor…
Bunları ona söylesem biraz tuhaf olmaz mıydı?
Sonra susup bir süre baktı bana… Yüzü acıyla gölgelenmişti bu suskunlukta… Beni yeterince tanısaydın bu kadar sevmezdin, dedi…
O an benim için aşkın çocukluk mevsimi bitmiş, olması gereken o karanlık, o bitmeyen yolu başlamıştı… Aradığım buydu belki de… Artık hep soru soran ve acıyla gölgelenmiş yüzüne bir kez daha baktım. Aradığım o ıstırap bağışını bana bu yüz verecekti, emindim… Bana hep uzaktan bakacak… Annem gibi beni hep eksik sevecek… Bana hiç ait olmayacak… Bir görünüp kaybolacaktı…
İnsan düşerken bile tutunacak bir dal istiyor. Takılı kalıp hızını kesecek bir an. Ben buradan atlarken düştüm sananlar oldu. Zaten kafası güzeldi, çok sarktı dediler arkamdan. Ayağı kaydı diyenler oldu.
Bağırdım aslında. Hâl dili ile, ben dedim, düşmedim bir uçurumdan; kandırılmadım, bağlanmadı gözlerim. Ben sarhoş değildim (Hem sarhoş olsam,
Gecenin türküsü ve hikayesi
Rivayet odur ki: 
Pir Sultan Abdal, idam edileceği darağacına doğru götürülürken Hızır Paşa emir verir: “Herkes Pir Sultan’ı
taşlasın, taş atmayanın boynu uçurulacak, bu böyle biline.” Uğruna mücadele ettiği halk, Pir Sultan’ı taşlamaya başlar. Taşlar Pir Sultan’a kadar gelmekte ama ona değmeden yere düşmektedir. Pir’in can yoldaşı Ali Baba, taş atmasa da can korkusundan Pir’e bir gül atar. Gül, Pir’e değer ve yaralar. Can dostunun bu hareketinden incinen Pir’in dudaklarından sonradan da muhteşem bir türkü yakılan şu nefes dökülür:
Şu kanlı zalımın ettiği işler,
Garip bülbül gibi zaralar beni.
Yağmur gibi yağar başıma taşlar,
İlle dostun bir fiskesi yaralar beni.
Oy Beni Beni, dost Beni Beni, can Beni Beni
Dar günümde dost düşmanım belli oldu.
Bir derdim var idi, şimdi elli oldu.
Ecel fermanı boynuma takıldı.
Gerek asa, gerek vuralar beni...
Oy Beni Beni, dost Beni Beni, can Beni Beni
Pir Sultan Abdal’ım can göğe ağmaz.
Haktan emrolmazsa rahmet yağmaz.
Şu ellerin taşı hiç bana değmez.
İlle dostun gülü yaralar beni...
Anısına saygıyla, rahmetle ve özlemle...
Türküyü 
Hasret Gültekin yorumuyla dinlemek için:
youtu.be/WfLX4XYiJQE?si=...
Edit: Görsel temsilidir.
Benim kimseyle bir derdim yok tamam mı.
Asıl bütün dünyanın benimle bir derdi var gibi.
Beni hiç tanımadan yargılıyorlar.
Bu yüzden yalnızlığı seviyorum.
alıntı
Cesaret
Bugün yaşadığım bir meseleyi anlatmak istiyorum. Derin derin düşünürken Allah'ın işidir işte denk getiriyor. Baba oğul birine denk geldim ve çocuğa sordum "babanı seviyor musun?" diye. Evet anlamında başını salladı. Sonra çocuğa babamın dün durduk yere bana karşı yaptığı hürmeti anlattım. Babası bana "bunda neye şaşırdın ki?
Bazen, en ihtiyacım olduğu zamanlarda telefon rehberime bakıp arayacak bir insan bile bulamadığım zamanlarda bir kez daha anlıyorum ki yalnızım. Öncelerde bir yerler kaydedip ilk müsaitliğimde buraya gideceğim derdim artık niye kaydediyorsun ki Bahar diyorum. Daha az önce tam da bu anı yaşadım ve kaydetmeyi geri kaldırdım. Bu ve bunun gibi o kadar çok şey var ki boşverdiğim.. Bu durum pek de olumlu şeyler ifade etmiyor tabii. Hayat enerjim tükeniyor daha 27 yaşımda olmam haricinde bir sıkıntı yok. Bir daha bu anları yaşayamayacağımın da farkındayım.. Yine keşkeli cümlelerime başlayacağım her zaman yaptığım gibi..
"Evlendiğimizde hiçbir şeyimiz yoktu", "Hiç param yokken umreye gittim" vb. sözler söyleyen insanlara denk gelmişsinizdir muhakkak. Yıllar evvel böyle şeyler söyleyen insanları duyunca 'nasıl ya, hiç paran yokken nasıl evlendin, nasıl umreye gittin' derdim içimden. İnandırıcı gelmezdi. Tabii o zamanlar cahiliye
Göçeceğim Buralardan
"Ve birgün göçeceğim buralardan
Uzak değil o vakitler
Uzak olmamıştı hiçbir zaman.
Arkamda bıratıklarıma bakacağım,
Hiçbir zaman arkamda bırakacak Kadar konuşmadıklarıma bakacağım,
Annem ,babam , kardeşlerim, başlamayan sevdam
severlerdi beni onlar,
Belkide beni sevmeyi sever,denerlerdi
Ama sevmeyi sevmek de güzel değil