Çok garip olan bir şey var. Biyolojik yönden olan ailemiz nedendir bilinmez hep iyiliğini düşünüyoruz derler. Hiçbir zaman mutluluğumuzu gözetmezler. Yani yaşlılıkta rahat bir hayat yaşa ama gençliğini şimdilik ertele der gibiler. En saçma olanı da hep çok mutlu olduğum zamanlarda iyiliğini düşünüyoruz diyip moral bozmaları. Sürekli kendi istediklerini yaptırmak istemeleri, hiçbir zaman benimde fikirlerim olduğunu önemsememeleri, hep benim fikrimin yanlış onlarınkinin doğru olması, hiçbir zaman büyüyemem gibi gibi bir sürü daha şey. Bazı kişiler "mutluluk içinde mekanın pekte önemi yok" diyor. Hayır mutluluğumuzu en çok etkileyen faktör çevremiz, olduğumuz yaşadığımız yer. Bende biliyorum buradan, bu insanlardan kurtulunca herşey çözülmeyecek. Ama düşününce de on tane derdim olması yerine iki tane derdi tercih ederim. Hayat bu bir aile gider diğeri gelir yine dert olur başına. O yüzden kurtulacağıma inanmıyorum zaten ama yine de belki bir nebze de olsa azaltırım. Büyük ihtimalle bir daha da ailem olmıcak. Babama benziyorum ve babamın babalığı hiç hoş bi babalık değil. Güzel hayatlar :)