“Kokunun da bir kalbi, hasleti var”
“Sabah kokularla uğraşırken, en sevdiğim “Amber” kokusunu burnuma götürüp kokladığım vakit bir anım canlandı hemen ;
Zaman zaman gittiğim yetiştirme yurdunda yaşayan, 8 yaşında ki bir CAN’la el ele yürüdükten sonra kucaklaşırken ; “Memo sen Amber gibi kokuyorsun” dediğinde çok şaşırmıştım. Çünkü ne o gün, ne ondan bir kaç hafta önce bile Amber kokusunu kullanmamıştım. Böyle bir şey nasıl olur diye, düşünmeden edemedim. Bebekler ve çocukların algılarının, safiyetlerinden olsa gerek, yetişkinlerden daha açık ve daha duru olduğunu düşünmüştür hep. OL’ anı görebilme halleri, beş duyunun ötesini...
Herhangi bir şeyi kokladığımızda, onun o an bulunduğu halinde ki, öz kokusunu algılarız. Koku, nefesle ulaşır bize. Lakin anladım ki her ne kadar burunla koklanıldığında ulaştığı düşünülsede, kokunun bir kalbi, hasleti var. Dünyevi algının ötesinde. Hani görü için derler ya kalp gözüyle görmek, koku içinde böyle olsa gerek.
Yunus Emre ne güzel demiş;
“Yine sordum çiçeğe, boynun neden eğridir?
Çiçek eydür ey derviş kalbim HAK’ka doğrudur!🖌
Dünya Kadınlar Gününüz Kutlu Olsun Değerli Dostlarım.
Öncelikle linki tıklayın. Şarkı çalarken okuyun. youtube.com/watch?v=IJDrVcx...
Yarın 8 Mart. Dünya kadınlar günü. Size bir tren ayarladım değerli 1K okurları. Ha, yalnız kadınlar için bu tren. Sabahın erkeninde, kuşluk vakti kalkacak. Aman unutmayın, tam saat 8:00’te kalkacak. Geceden ayarlayın eşyalarınızı. Birkaç çamaşır,
Uzun ama okuyun.
.
Dervişe sormuşlar; “İnsanın başına gelecek en güzel nasip nedir?”
Derviş demiş ki; “Herkesin bir şeyler anlatmak istediği şu yalan dünyada, seni dinlemek isteyen birine rastlamaktır.”
Sormuşlar dervişe; “Hayat nicedir?” Demiş ki; “Hayat bilmecedir. Attığın her adım bir hece. Çözene gündüz, çözemeyene gecedir.” Dervişe sormuşlar: “En zor
Bir hikaye, bin hisse...
Fakir bir genç, padişahın kızına aşık olmuş.
Bu ümitsiz sevdasını gidip meşhur dervişine anlatarak yardım dilemiş. Derviş: “Evlâdım, şehrin girişinde tam yol ağzında otur, kim ne derse desin sadece ‘Allah’ diye cevap ver.” demiş.
Fakir genç, denileni yapmış. Günlerce, aylarca şehrin girişinde başka hiçbir kelime konuşmadan “Allah” demiş. Derviş, yiyeceğini, içeceğini her gün getiriyormuş. Zamanla “Allah” diyen genç halk arasında meşhur olmaya başlamış. Nihayet bir gün padişah da genci merak etmiş. Dervişten, genç hakkında bilgi istemiş.
Derviş, gencin devrin büyüklerinden olduğunu söylemiş. Padişah, kalkıp genci ziyarete gitmiş. “Kimsin?Derdin ne? Ne istersin?” demiş ise de, genç, padişaha karşı da “Allah” demekten vazgeçmemiş. Başka tek kelime konuşmamış.
Derviş akşam gencin yanına gelmiş. “Padişah sana “Kızımı vereyim” diyene kadar, sen ondan sakın ola ki bir istekte bulunma!” diye tembihte bulunmuş. Nihayet bir gün padişah gelip: “Ne istiyorsun, istiyorsan seni kızımla evlendireyim.” deyince,
Genç, dervişin şaşkın bakışları altında “Yok” demiş. Artık onu da istemiyorum.
Ben başka birisinin hatırı için Allah dedim, Allah devrin padişahını ayağıma getirip, benim gibi miskin bir gence kendi kızını teklif ettirdi.
Eğer Onun hatırı için Allah deseydim kim bilir ne olurdu?
Ben bundan böyle Ondan başkasını anmıyor, ondan başkasını istemiyorum.”demiş.
Ömrümün Defteri Böyle Kapansın
Bu iletimi değerli https://1000kitap.com/osmanyalciner ' e ithaf ediyorum.
Bu fukara sadece edebiyat değil, sinema hastasıdır aynı zamanda. Dolayısıyla artistlerin de. Evini bilmediğim artist çok azdı bir zamanlar.
Bayramlarda evlerini ziyaret eder el öperdik. Zeki Müren’e Cağaloğlu yokuşunda rastlamıştık. Arabasının önüne attık
"Baklayı Ağzından Çıkarmak" Deyiminin Hikayesi
Vaktiyle bir şeyh ve Derviş Mehmet adında bir küfürbaz müridi varmış. Şeyh Hadisten, ayetten, cennetten, cehen- nemden bahseder, bin nasihatte, ihtarda bulunur, yine der- vişi fena huyundan vazgeçiremezmiş. Düşünmüş, taşınmış, bir başka usul keşfetmiş, müridine bir bakla vermiş. “Bunu dilinin üstüne koy, çıkarmadan sakın ağzını açma!" demiş.
Bir gün, yağmurlu bir havada, şeyh önde, derviş arkasında bir evin önünden geçerlerken tık tık cam vurulmuş, bir kadın sesi:
"Aman şeyh efendiler, biraz durur musunuz?"
Zahir hastaya nefes ettirecekler yahut başka bir mühim ihtiyaçları var zannıyla durmuşlar. Beş dakika geçmiş, on da kika olmuş, sırılsıklam bekleşiyorlar, haber yok. Şeyh dayanamamış, kapıyı vurmuş, sormuş; içerden demişler ki:
"Kuluçka yatıracaktık, bir kavukluya bakarak yumurtaları koyarsanız civcivler tepeli çıkar demişlerdi de onun için sizi durdurduk!"
Bunu işitince şeyh, müridine dönmüş:
"Ne bekliyorsun Derviş Mehmet," demiş.
"Baklayı ağzından çıkarsana!"
Sayfa 140 - İNKILÂPKitabı okudu
Onların doları varsa bizimde Allahımız var
Vaktiyle bir derviş berbere gidip:
Vur usturayı berber efendi, der.
Berber dervişin saçlarını kazımaya başlar ve diğer tarafa usturayı vuracakken, mahallenin kabadayısı içeri girer.
Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış tarafına sert bir tokat atarak:
Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım, diye bağırır.
Dövene elsiz, sövene dilsiz’ olan, halktan gelen her şeyin Hak’tan geldiğine inanan derviş, sabreder. Fakat kabadayının tıraş esnasında da dili durmaz, sürekli alay eder derviş ile: 'Kabak aşağı, kabak yukarı.'
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkandan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki, kontrolden çıkan bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelerek kabadayıyı altına alıp sürükler. Kabadayı oracıkta feci şekilde can verir. Berber dervişe bakar, sorar:
Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?
Derviş düşünceli bir şekilde cevap verir:
Vallahi gücenmedim ona. Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki, kabağın da bir sahibi var. O gücenmiş olmalı!
Ne demiş Yunus Emre;
Olsun be aldırma Yaradan yardır...
Sanmaki zalimin ettiği kârdır...
Mazlumun ahı indirir şâhı...
HERŞEYİN BİR VAKTİ VARDIR..
👤Derviş’e demişler ki;
“Bir adam senin hakkında konuştu”
👤Derviş de demiş ki;
“Kendi sayfasıdır istediği gibi doldurabilir.”
Dervişe sormuşlar;
"İnsanın başına gelecek en güzel nasip nedir?"
Derviş demiş ki; "Herkesin bir şeyler anlatmak istediği şu yalan dünyada, seni dinlemek isteyen birine rastlamaktır."
... Alıntı
“Kadın olmaktan utanmıyorum, yazar olmakla da iftihar ediyorum. O ünvan benim yegane servetim, biricik iftiharım ve ekmeğimdir.” demiş 
Suat Derviş .
Osmanlı İmparatorluğu’nun son dönemlerinde gazetecilik yapmaya, yetmezmiş gibi yazar olmaya “kalkışmış” bir kadının yaşayacağı cinsiyetçi saldırıları bir düşünün. Evinin kadını, çocuklarının anası
