İlk görüştüğümüzde parkta bana “1000 parçalık bir yapboz düşün.. 999 tanesini güzelce ayarladın, doğru yerlere yerleştirdin. Ama 1 parça kaybolmuş.. yapbozun tamamlanması için koskoca 999 tane parça o 1 parçaya bağlı. O parça bulunmazsa tamamlanamayacak o yapboz ve tüm emekler boşa gidecek.. işte sen benim hayatımda o kaybolan parça kadar değerlisin. Sen o parçasın. Benim olmazsan, seni bulamazsam ben, ben olamam, tamamlanamam. Çünkü; insan ait olduğu yerde hayat bulur.” Sözleriyle aşkını ilan ettin
Şimdi ise son durumumuz ortada ve o zaman bu sözler de benden sana
sen bensiz de yapabiliyorsun demekki yapbozun eksik parçası ben değilim. Geç de olsa anladım benim sende hiç yerim olmamış hep geçici olarak ordaymışım. Seninle savaşımı bitiriyorum hoşçakal güzel gözlüm❤️🩹
Nerede okumuştum, hatırlamıyorum şimdi, biri mi anlatmıştı yoksa
Mahpusunu kıskanan bir gardiyanı
Ve düşün sevgilim, mahpusunu kıskanan bir gardiyan düşün
Ne kadar acı bunlar
Kıskanıyorlar hepimizi ve kıskanacaklar
Güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak
Bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir
Birazdan akşam olacak sevgilim
Bütün heybetiyle akşam olacak
Sevgilim, diyorum, oysa kimsecikler yok yanımda
Bilmiyorum kime sevgilim dediğimi
Bildiğim bir şey varsa
O kadar yeni bir anlamda söylüyorum ki bu kelimeyi
Unutun birden zamanı ve yeri
Onunla bir günü kutluyorum coşarak
Onunla bir günü kutluyoruz sanki.
hikâyeler yalnızca onları yaşayanlara ya da yaratanlara ait değildir, bir kez anlatıldıktan sonra herkesindir, kulaktan kulağa yayılır, değiştirilip çarpıtılır.
“Bir kalem düşün; mürekkebi sevgiyle, kâğıdı ise samimiyetle dolu.
Kalpten yazılan satırlar işte böyle başlar.
Her harf, kalbin ritmiyle atar; her cümle, duyguların en saf hâlini anlatır.
Bu satırlar sadece kelimelerden ibaret değildir,
onlar bir insanın iç dünyasının aynasıdır ve okuyanı derin bir yolculuğa çıkarır.”🌿