Uyarı: Spoiler içerebilir.
"Yalnızım, evet, herkes yalnızdır, yalnızız."
Aslında kitaptan alıntı bu cümle kitabı özetliyor gibi. Peyami Safa'nın üslubuna ve derinliğine hayran kaldım. Karakterleri, olayları, kitapta bir kibrit çöpü geçiyorsa onu bile öyle güzel yerleştirmiş ki... Ruh tahlilleri, insan psikolojisi üzerine söyledikleri sağlam temellendirilmiş. Yazarın mükemmel bir gözlem yeteneğine sahip olduğu çok açık. Okuyunca bunu tam manasıyla hissedeceksiniz. Peyami Safa, toplum içinde kalabalıklar arasında hatta aynı evin içinde birbirine yalnızlık yaşatan insanları anlatmış. Samim'in kendiyle hesaplaşması, Meral'in pişman olan ve kendini savunan yanlarının çatışması, Besim'in dünyası, Mefharet'in felaketleri, Selmin'in his dünyasındaki çelişki... Bütün bunların nasıl bu kadar sağlam temellere oturtulduğunu düşünüyorum, hayran kalıyorum. Romanda anlatıcı değişiyor ama bunun rahatsız edici bir yanı yok. Öyle güzel bir akış sağlanmış ki... Okunması gerektiğini düşünüyorum. Samim'in ilk defa kendiyle hesaplaştığı kısmı defalarca okudum. Yalnız kitapla ilgili iki olumsuz eleştirim olacak. Birincisi: Simeranya daha çok anlatılabilirdi. Samim'in o ütopyada daha fazla yer almasını isterdim. İkincisi: Kitabın sonunda netleşmeyen şeyler olduğunu düşünüyorum. Mesela Meral'in o gece yaşadıklarını diğerlerinin de bilmeye hakkı varmış gibi hissediyorum. En azından Samim...
Çok da uzatmadan diyorum ki:
"Yalnızlığın aslında insanın içinde olduğunun - bana göre kusursuz- bir akış ve üslupla dile getirildiği bu kitap okunmalı."
