Uzunca bir süre dükkanı açmadım ve kardeşim dışında kimseyle ilgilenmedim.
Madam Eleni adeta annemiz gibi yanımızdan ayrılmıyordu. Üzeyir amca ise salatayı hazırlayıp her akşam evimize misafir oluyordu. Mutluyduk.
Ölüyordum haberleri yoktu…
Hep birlikte şarkılar mırıldanıyorduk…
Gramofon hiç susmuyordu, tabi bizler de…
Bir ses yükseliyordu geceden…
‘’ bir ihtimal daha var, o da ölmek mi dersin? “
Diyemezdik, çünkü… “ henüz erken.“