Her şeyden önce ben kitabı fazlasıyla agresif ve ofansif bulduğumu söylemeleyim. Sürekli bir öteki üzerinden kendini olumlama çabası içindeki Schopenhauer ‘un alt metninde aslında kendi bilgeliğini övüp durduğu bir manifesto(ya da mastürbasyon mu demeli) var karşımızda. Sanırım düşün dünyasında kendine bir yol açmak isteyen çoğu okurun düştüğü yanılgı felsefeye ve felsefecilere adeta dogmatik bir düşünsel doğruluk atfetmek. Söyleme biraz, Aristoteles şöyle demiş, Nietzsche böyle demiş cümleleri serpiştirince sanki bu size izlenecek bir yol, anlamlı bir çözümleme sunuyor olmalıymışcasına…
Schopenhauer felsefe tarihi açısından önemli bir düşünür olmakla birlikte bana sorarsanız yaşam bilgeliği üzerine en son söz söyleyecek olanlardan. Ailesinden kalan yüklü bir mirasla bütün hayatını aylaklıkla geçirmiş, annesiyle yaşadığı sorunlar ve o zamanın dünyasına hakim paradigma nedeniyle kadın düşmanı olmuş, şöhrete kavuşmak için elinden geleni yapmış bir karakter. Bu hastalıklı düşünce yapısı , kötü bir kişisel gelişim kitabından hallice olan bu kitaba da fazlasıyla hakim zaten.
Yaşasın Wittgenstein!!! :)
