Şiir yazsam okur mu?özledim desem dönermi kırgınlığından .
Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben
Evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım
Yoksulluğun açısından hafif bilmedim acını
Nereye gidersem gideyim seni yürüdüm hep
Sevincini bir barış bir bayram sabahı gibi taşıdım hep içim de 😭
AZELYA...
Sözünden dönen taş olsun
Yüreğimin başındaki bu duman da ne Azelya?Halimi sorma
İki nehrin kavuşması gibi
Senede bir de olsa kavuşasım var sana
Ayn-ı Zeliha
Sonra fark ettim ki içim yare
İçim bin pare
Hardan öte
Külden ziyadeEy benim, sevdasına yenildiğim Azelya...
Yeter artık, kurula gözlerini
Sabrın makamında, nun mu sandın kendini
Enel hak
Ey Yolcu, Uyan!
''Allah'a dayandım! '' diye sen çıkma yataktan...
Ma'na-yı tevekkül bu mudur? Hey gidi nadan!
Ecdadını, zannetme, asırlarca uyurdu;
Nerden bulacaktın o zaman eldeki yurdu?
Üç kıt'ada, yer yer, kanayan izleri şahid:
Dinlenmedi bir gün o büyük nesl-i mücahid.
Alemde ''tevekkül'' demek
İŞTE ORASI BİR YERDE
Bir ses vardı,
Ufak bir gürültü bayağı bir neşe.
Saatlerce bakıp geçerdi,
Kolunda saati,
Bir nefes vardı işte orada.
Bazen sinirleniyorum,
Hiç bir şey ellemeden.
ne yapacağını bilememek...
mesela, rengarenk pabuçlarını bir kenara koydu diyelim yine de karşısına geçip birtakım şeyler söylemeye devam ederler, noktalama işaretlerini de üzerine üzerine fırlatmayı eksik etmeden. belki dalgın birkaç adım gelip söndürüverir başının ucundaki sessiz lambayı. onu da bilemez. saat ne kadar geçmiş, gündüz ne kadar olmuş ve gece saçını başını
Hangi akşam kapımı çalan sen değilsin
Sen değil misin gizli bir kıvılcım gibi
Gözbebeklerimde duran
Umutsuzlandığım her akşam
Senin rüzgârın almıyor mu
Uğultulu yorgunluğumu
Yoksulluğun eşiğinde kapaklandığım zaman
Ellerimden sımsıkı tutmuyor mu senin
İyimserliğin
Attila İlhan
Sen susmanın ağırlığı altında ezildin mi hiç?
Çığlık çığlığa çırpınan anlamları bastırdın mı göğsüne?
Sen sessizliğin belirsizliğinde kavruldun mu daha önce?
Bırak yansın tamam yansın kül olsun varlık. Bırak tutunduğu dalı yücelten yüreğim fark etsin alçak irtifanı.
Ne bitmez cezaymış bu umudun sanrısı.
Hayalini de çok gördü kaleminin yazgısı.
Anlatsaydın susardım, cebren kelimeleri boğdu bıraktığın sızı.
Mecalin mi yok, gönlün mü yok, korkun mu çok?
Yüreğin tek bir cümle söylemiyor, bendeki tek mânâ sendin, söyle ey kelimem, cümle olmaya gücün neden yetmiyor?
Dün okula kalın bir romanla geldi.Biz öğrenci ve öğretmen olarak okumayı çok seviyoruz:) Öğrencim özel bir çocuk, William Sendromu ...bilmem duydunuz mu? 26-28 genin kendiliğinden silinmesi ile ortaya çıkan anormal bir durum.En belirgin özellikleri ise sevimli bir surata sahip olmaları:) Periyüz de diyorlar bu tip çocuklara. O kadar sevimli ki, kalbime kilitleyesim geliyor onu:)
Okuduğu roman birçoğumuzun çok kalın, okuyamam dediği cinsten olan "Kızıl Nehirler"...Artık nasıl okuduysa dünden beri 17.sayfaya gelmiş. Kitapta neler oluyor dediğimde "yüreği hoplamış, çok korkmuş "dedi. Kuzum yaa...Sen çok tatlısın. Allah sana hayırlı ömürler nasip etsin. Anneni babanı başından eksik etmesin diye dua ettim ona :)
Kız erkek hiç fark etmez geri takip yapmış olmamız bize yazabilirsiniz anlamına gelmiyor!
Rahatsız olur mu acaba diye düşünmeden yazmanız hiç hoş değil. Umarım bundan sonra buna dikkat edilir.
Bir de askerlik arkadaşıymışız gibi yazmaları yok mu çıldırtıyor insanı.
Hesap
Şunu anlamıyordum Tanrı bu hayatta sonsuz bir acının karşılığı olarak diğer Dünya'da da sonsuz bir mutluluk mu bahşedecekti
Şairimizin bu dizesinde ne anlatmak istediğini bir zaman düşünmüştüm. "Sular mı yandı? Neden tunca benziyor mermer?"(Ahmet Haşim/Merdiven) Bir tecahül-i arif sanatıymış meğer. Akşam güneşinin yansımasını anlatıyormuş. Neden böyle oldu diye sormalarımız yok mu işte onlar da bir tecahül-i ariften ibaret.
Bazen o mu bana geç kaldı yoksa ben mi ona geç kaldım, anlamıyorum. Sanki benden önce uğrayan kişi, ondaki tüm güzellikleri yok etmiş; bana bir enkaz bırakmış gibiydi.