Tam hatırlamıyorum rüyamı ama güzel, cennet gibi bir adada bir dere kenarında kollarımda desteklerimle yürüyordum... yol boyunca ağaçlar, ormanlar, tepeler, kırlar, vadiler... hepsini geçtim... derken dere büyüdü, hızlandı, coştu ve bir nehire dönüştü... heyecan içinde nehrin yolunu izledim... o döndükçe ben de döndüm... O döndükçe ben de
NAAT
Dinleyin ey vakti duymak doruğuna varanlar
Falları grafiklerde bakılanlar siz de işitin..
Külden martı doğuran odalıklar
Ve kahyalar
Kara pıhtılarıyla damgalanmış veznelerde dili
Şehvetsiz çilingirler, yaltak çerçiler
Celepler ki sıvışık, natırlar ki nadan
Ey hayat rengini sazendelik sanan
Yırtlaz kalabalık!
Dinleyin bendeki kırgın
Bir Nehir ki Ömrüm/Cemal Ruşan
sonra farkettimki;
Su akıyor, rüzgar esiyor, yağmur yağıyor...
Her şey yine ve aynı şekilde oluyor...
Öyle bir yere geldim ki;
Sıcak ve soğuk, aşk ve nefret, savaş ve barış...
Üşümek ve sonra ısınmak gibi...
Gitsem ayrılık olur, kalsam çöl..
Gidersem bende hasret olur ve belki beni sevenler de özler;
Ama anladım ki; özlemden hiç
Kendi hayatını sürdüren bir derviştir o, kimseye kendisi gibi yaşamasını öğütlemez ama kimseyi de kendi hayatına karıştırmaz.
Karısı ölmüştü, şimdi torunları var, haftada birkaç kez yoklamaya gelirler onu, gereksinimlerini karşılamaya çalışırlar, o da torunlarıyla konuşur, torunlarının çocuklarını ellerinden tutarak küçük çiçek bahçesinde gezindirir, belki onların henüz anlamaktan uzak bulunabilecekleri şeyleri anlatır:
Ben yaşlandım artık, ölümü bekliyorum, ölüm nedir biliyor musun? Önünde sonunda çalacağımız tek hakikat kapısı, bizi bir yaradan var, yaradanın emriyle gene kendisine dönüşümüzdür ölüm, bir daha ölmemek üzere dönüşümüzdür ona.
Nasıl döneceğiz ona, diye sorar çocuk.
Şu çiçekleri görüyor musun? Kurumuşlar. Bunların renk renk açıldığı mevsimi hatırlıyor musun? Şimdi yok işte onlar, ama sahiden yok mu?
Öyle mi oluyor, diye bakar çocuk.
Gününü değerlendirmeye bakacaksın, günün nasıl değerlenir, bak anlatayım: şimdi ömrünü bitmiş say, ömrün bitmiş de sen yalvarmış, yakarmışsın, sana gözyaşların için cabadan bir gün daha vermişler, işte şu anda da o bir tek son günün içinde bulunuyorsun, işte o son günde ne yapacaksan, her gün onu yapacaksın.
O zaman bu bahçede gezinmem ki, der çocuk.
Ne yaparsın ya?
Ağlarım...
Sayfa 18
