Bir Kafka aşığı olarak çok uzun zamandır kitaplığımda duran, muhtemelen isminden ötürü yüzleşmekten kaçtığım, görmezden geldiğim bu kitabı bugün doğumgünüm de okumaya karar verdim. (Pek iç açıcı olmayan bugüne tuz biber oldu diyebiliriz.)
Öncelikle Kafka okumaya bu kitaptan başlamamış olmak beni biraz üzdü, çünkü bu kitabı okuduktan sonra Kafka'nın birçok kitabında anlatmak istedikleri, tam olarak zihnimde oturdu. Bana kalırsa yaşadıklarını, duygularını, babasıyla iletişim eksikliğini birçok kitapta (bkz. Dönüşüm) bize hissettirmiş.
Çoğu olayı çocukluğunda yaşamış olduğundan dolayı olayları olmasa bile duygularını bu kadar net anlatması etkileyiciydi, bana "bi insanın sana neler yaptığını unutabilirsin, ama neler hissettirdiğini asla unutamazsın" sözünü anımsattı. Çok kısa olsa da okuduklarınızı sindirmenin zor olduğu bir kitap.
Ama beni en çok şaşırtan noktalardan biri benimle tamamen farklı bi dönemde, farklı bi ülkede yaşamış, farklı bi kültüre, inanca sahip birisiyle -ki bu koskoca Kafka- neredeyse aynı duyguları hissetmiş olmak. Hatta biraz daha ileri gitmek gerekirse zihnimden geçen, söylemeye dilimin varmadığı çoğu şeyi onun yazıya dökmüş olması. Babasını tanıma fırsatı bulmuş herkes, bence bu kitapta kendi babasından bir parça bulacaktır. Fakat biz yinede istisnalar kaideyi bozmaz diyelim.
Diğer incelemelere göz atarken; "Otoriter, koşulsuz sevemeyen, baskıcı, sevimsiz, psikopat, lanet babalar. Gidin tedavi olun" yazmış birini gördüm ve bu yazıyı bununla bitirmek istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkürler.
İyiki doğmuşum.
Cengiz İlhan ve Çolpan İlhan karşılıyor sizi 
Attila İlhan'a dair satırlarla. Ve ardından Bâki'nin dizeleri geliyor. Daha iyi bir başlangıç olamazdı diyorsunuz:
"derd-i aşkı gayrdan sorman ne bilsün çekmeyen
ânı yine âşık-ı nalâna söylen söylesün"
Ve ardından Fuzûlî devam ediyor:
"lâhza