Bir üçlemeden oluşan roman üç kitapta da bizi farklı dünyalara taşıyor. İlk kitapta savaştan kaçırılan ikizlerin anneannelerinin yanında hayata tutunmaları objektif bir dille anlatılıyor. Öyle ki çocukların üstün zekalı gösterilmesinden sonra algılıyorsunuz yaşadıkları etik karmaşasını.
İkinci kitap Lucas’ın hayatını ele alıyor. Yıllar boyu kardeşini arayan ve onu beklerken savaşın zihnindeki kalıntılarıyla bazen çirkin, bazen korkutucu anılırını dinliyoruz.
Üçüncü kitapta işler biraz sarpa sarıyor. Sorgulamaya başlıyorsunuz. İkizler gerçekten var mı? Kişiler hayal ürünü mü? Tüm bu okunananlar bir şizofrenin notları mıydı? Derken ben gerçek ve gerçekdışının ayrımını yapamadım.
Dili sert ve çarpıcı. İnsan ilişkileri tüm çıplaklığıyla verilmiş ve çevirisi muhteşem. Bu objektiflik beni hiç rahatsız etmedi çünkü Macar edebiyatına hakim değilim, okuduğum birkaç not arasında Macar edebiyatının ağır bir dili olduğu yazılıyordu. Nitekim bu kitapta bu yüzden bu kadar çarpıcı sanırım.
İkizlerin ilişkisini 
Trevanian’nın 
Katya'nın Yazı kitabındaki ilişkiyi andırdı bir nebze. Acımasız ve bi yandan sevginin varlığı inkar edilemez fakat bir o kadar da sert.
