·
Not rated
Kitap, II. Dünya Savaşı'nda Almanların elinden kaçan İvan Denisoviç'in ajan olma şüphesi ile gözaltına alınıp gönderildiği Sibirya sürgününde geçirdiği bir günü anlatıyor. Öyle bir gün ki 10 yıl boyunca aynı şekilde yaşanacak.
Eser, Sovyetler Birliği'nde büyük yankı uyandırmış ve hemen yasaklanmış. Nedenini anlamak güç değil. Soğukta, aç ve dayak tehdidi ile geçen kamp günleri oldukça vurucu ve dönemin baskıcı yönetiminin de hoşuna gitmeyecek türden. Daha önce Nazi dönemi kamplarına gitmiş olsam da () bu tarz bir çalışma kampında ilk defa bulundum. Ayrıca ilk Soljenitsin okumamdı. Gerçekçiliğini sevdim, tavsiye ederim.
"The Prison Healer", yabancı "bookstagram" hesaplarında son zamanlarda sık sık gördüğüm bir kitaptı. Seri mi, seriyse devamı var mı bilmeden başlayıverdim ve sonradan öğrendim ki ikincisi eylül sonu gibi çıkacakmış. Şimdi ben bir ay heyecan için nasıl bekleyeceğim bilmiyorum. "The Prison Healer" ben bu incelemeyi
Bir idam mahkumu!
Okurken en derinlerime kadar hissettiğim bir kitap oldu. Duygu aktarımı o kadar mükemmeldi ki sadece okumadım, yaşadım da aynı zamanda. Hakkında idam cezası verilmiş bir insanın hapishanede geçen zamanı, idam edilme gününe kadar bekleyişi, geride bırakacağı ailesini düşünmesi anlatılıyor. İdam cezası alan birinin idamını izlemek için toplumun ne kadar hevesli olduğuna dikkat çekiliyor. Mahkumun duygularını anlamak için de bu kadar hevesli olsalar diyor insan. Hissi hissedebilmeniz için okumanız tavsiye ederim. Keyifli okumalar.
"Ölüm" kavramından en başarılı bahseden eserlerden biri olan Bir İdam Mahkûmun Son Günü sadece yazarın önsözü için bile okunmaya değer.
Viktor Hugo idama karşı olduğundan ve bu konuya dikkat çekmek için bu eseri yazmış. Kitabı okurken idam mahkûmunun zihninden yaşanan olaya net bir şekilde bakabiliyorsunuz. Mahkûmun duygu durumu çok başarılı tasvir edilmiş. Kitabın tek olumsuz yanı kasvetli havası. Dünya olarak bir felaketin içindeyken bu kadar kasvetli bir kitap ruh halinizi biraz daha aşağıya çekebilir. Kitabı tavsiye ediyorum ama eğer modunuz düşükse ilerleyen dönemlerde okumanızı öneririm. Keyifli okumalar diliyorum.
Kitap, Sabahattin Ali’nin 13 ayrı öyküsünden oluşuyor. Öykü denilen gerçek ya da gerçeğe yakın bir olayı aktaran kısa yazı demek. Yaşadığımız her şey bir öykü aslında, bir taşa, bir göğe, bir çocuğa değen gözler kalbe akabiliyorsa ancak sayfalarca yazılar yazılabilir. Bu tür öyküler kalıcı olur ve kalplere dokunur. Sabahattin Ali’nin öyküleri başkadır bu yüzden. En çok Hasanboğuldu öyküsü etkiledi beni. Bir büyüğünüz sizi karşınıza almışta anlatıyor hissi oluşuyor okurken. Okumanızı tavsiye ederim.
“Dünyada kendisi için hiçbir şeyi olmayan bir insanın bile başkalarına yardım edecek bir şeyi vardır... Hiç olmazsa bir tek sözü...”
“İnsanın iyi günü de, kötü günü de geçer, elverir ki bugünlerden anacak bir şey kalsın!”
Hasta bir baba, ona yıllarca bakmak zorunda olan bir anne ve bu annenin sadece bir Noel günü üç yetişkin çocuğunu bir araya getirebilmek için verdiği çabayı ön plana alan romanın arka planında ise Amerikan toplumsal yaşamının, eğitim, sağlık ve adalet sisteminin inceden bir eleştirisini gördüm. Eleştiriden en çok da Amerikan kapitalist sistemi payını almış.
Romanın bazı bölümleri geriye gidişli ve özellikle romanın beş ana kahramanının yaşamlarının birbirleriyle kesişme noktalarını kaçırmamak gerekiyor.
Ağır dram içermiyor ama bazı bölümlerde hüzünlenirken bazı bölümler insanı gülümsetebiliyor.
Kitabın bitimiyle (her kitap bitimi sonrası yaptığım gibi) "Şimdi bu romandan bana ne kaldı" sorusunu kendime sorduğumda aslında çok da bir şey kalmadığını söyleyebilirim ama okumak için harcadığım yaklaşık beş gün için de boşa gitmiş diyemeyeceğim.
Okumanızı tavsiye eder miyim; eh işte...
