Bulantı
Varoluşun anahtarını bulan ve kendini varoluşa teslim eden bir adamın hikayesi.
Antoine Roquentin adlı kahramanımızın deniz kıyısında eline bir çakıl taşı almasıyla bulantı başlar. Nesnelerin isimlendirilen ve tasnif edilen şeyden fazlası olduğunu, her yerde varoluşun bulunduğunu kavrayan Antoine o andan itibaren dünyaya başka bir gözle bakmaya başlar. Varoluş kendinden olan ve kendine olan diye ikiye ayrılır. Şüphesiz bilincimiz kendine olandır yani olgusal değildir. Bilincimizin var olması sebebiyle özgürlüğe mahkum olduğumuzu bizlere anlatan Sartre kendinde olan nesnelerin ise varlığının zorunlu olmadığını anlatır. Nesnelerin varlığı zorunlu değildir sadece varlardır. Eğer nesneler rastgele varlar ise bu varoluş niye der ve yaşamı kendisine ağır gelmeye başlar.
Varoluşçuluğun başyapıtı sayılan Bulantı Sartre'nin ilk romanı olup büyük ilgi uyandırmıştır. Okuması biraz zor bir kitap olsa da felsefi derinliği hasebiyle herkesin zamanı gelince mutlaka okuması gerektiğini düşündüğüm bir kitaptır.
Not: Goethe'nin Faust'unda yazan şu sözler kitabı okurken sık sık aklıma geldi:
"Neden bu bitmek bilmez yaratış, yok olacaksa bir gün her yaratılmış" 
Bulantı 
Jean-Paul Sartre
Âcizâne..
Masallara inanırım, sevdâlara da. İki kişinin aynı yerde olduğunu, aynı gökyüzüne baktığını, aynı sesleri duyduğunu gördüm ve iki yağmur damlasının buluşup nasıl büyük bir yağmur damlası hâline geldiğine şahit oldum ben. Zamânın, mekânın önemini yitirdiği nice "ân"larım oldu ki içlerine ömürler sığar. Ama şunu da öğrendim ki mutluluk aşkın tanımında yok. Aldanıyoruz evet, tam da bu noktada. Zira böyle durumlarda sevmek sadece yan yana olmak değil; kavuşmak, aynı "ân"ın mutluluğu içinde olmak değil ve sevdâ, bildiğimiz bütün tanımları, masalları, ezberleri bozan o hâl, ayrılık vukû bulsa dâhi aynı sevdâ olmaktan vazgeçmiş değildir.. Aksine perçinlenir, kıymetlenir, kuvvetlenir; her lahza yeniden dirilir ve öylece yerleşir gönül hanına. Ne Leylâ o Leylâ'dır artık ne de Kays o bildiğimiz Kays. Mecnûn olmanın serüveni de budur, Leylâ'nın vâroluş hikâyesi de.. Aşka gelince -haddimiz değil lâkin- o, artık her zamankinden daha acı doludur; Mâşuk her şeyden vazgeçmiştir, kendinden de bir o kadar. Âşık öylece sitemlidir. O zaten en önce vazgeçmiştir.. Peki geriye ne kalmıştır? Bu aşka sâdık kalarak göçüp gitmek umuduyla yanıp tutuşan bir Leylâ ile Mecnûn hikâyesi.. Bu hikâyeye inananlara ve içinde büyüttüğü sevdâyı, acıyı, aşkı hayatın olduğu her yere götürenlere selâm olsun!
Başkalarının hayatında, anılarında, varoluş biçimlerinde, eylemlerinde nasıl yer alıyoruz? O adamla geçirdiğim iki gecenin hayatım üzerindeki etkisi ile varlığımın onun hayatındaki hiçliği arasında inanılmaz bir orantısızlık var.
Onu kıskanmıyorum; yazan benim.
Sayfa 87Kitabı okudu
