Geceye Şiir. Ali Emre. Misafir Nefesler
Tüm koşuşturmalardan, kocaman kalabalıklardan geriye kalan bir yığın yalnızlık ve fazlaca fotoğraf karesi
Karışık duygular içinde, gülüşmeler ve hüzün ile kaplı duygu selleri sonrası, ağırdan bir veda havası.
Gitmeler yakın ve her gitmede belki de bir "hoşçakal" dan daha fazlası...
Anladım ki dört bir yanım artık "misafir nefesler" deryası...
Bir Veda Havası Var...
Ey Kur-an ve rahmet ayı
sen Şehr-i Mübarek'sin,
Mü"minlere hem gereksin,
Sırat üstünde muratsın,
Elveda ey vahyi mübarek elveda,
Elveda ey Şehr-i Rahmet elveda,
Elveda ey mübarek Ramazan elveda,
Elveda ey Kur-an ayı elveda.
open.spotify.com/track/5iHzba6mg...
Bir veda havası
...
Aşksa bitti...
Gülse, hiç dermedik.
Bul kendini kuytularda, hadi dal!
Seninle bir bütün olabilirdik...
Hoşça kal gözümün nuru,
Hoşça kal...
Vakit tamam!.. seni terk ediyorum.
Bu, kırık ve incecik
Bir veda havasıdır.
Tutuşan ellerimden
Parmak uçlarına değen sıcaklık,
İncinen bir hayatın yarasıdır...
Yusuf Hayaloğlu
Dinlediğiniz için teşekkürler
Sewanee geçirdiği bir kaza sonucu bir gözüyle birlikte oyunculuk kariyerine ve hayallerine de veda eder.
Hayatın onun için çizdiği yolda sahne önünden arka kısma geçer ve sesli kitap anlatıcısı olarak kariyerine devam eder.
İşi gereği Las Vegas,a kitap fuarına katılması gerekir. Fuar sonrası arkadaşı ile kızkıza bir gece geçirmek için dışarı çıkarlar ama arkadaşı aniden gelen bir haber sonucu ayrılmak zorunda kalır.
Sewanee tesadüfen karşılaştığı gizemli ve çekici bir adamla harika bir gece geçirir.
Vegas dönüşü hem iş hem ailevi sorunlarla boğuşan Sewanee yıllar evvel çalıştığı bir yazarın son kitabı için yeni bir teklif alır. Başlarda çok sıcak bakmasa da beraber çalışacağı kişiyi duyunca ilgisini çeker ve işi kabul eder. Sektörde fırtınalar estiren Brock mcnight ile birlikte seslendirme yapmaya başlarlar işler beklenenden daha keyifli ilerler. Başlarda işle ilgili başlayan yazışmalar zamanda özel hayatada kaymaya başlar. Sewanee bu durumdan etkilense de aklı Vegas’ta karşılaştığı gizemli yakışıklıdadır.
İkilinin karşılaşmaları ise bambaşka bir süprizle olur .
Kitabın genel konusunu ben epey sevdim. Sizi öyle şaşırtan bir aşk yada aksiyonu yok ama sıcak sakin bir havası var. Sewanee ve Brock’un mesajlaşma ksımlarını çok sevdim hatta kahkaha attığım yerler dahi oldu. Bir tık ailevi mevzuların bu kadar fazla olmasını sevemedim. Orjinal okuma imkanım olmadığı için kıyaslama yapamıyorum lakin çeviri ve emisyon kısmında bariz eksikler olduğu hissediliyordu ama bunlar kitabı sevmeme engel olmadı . 
Dinlediğiniz İçin Teşekkürler
Tek başıma yürüdüğüm yollar mühürlü
Sesimin ulaştığı yerler sedasız
Ellerim sıcaklığı yakan bir alev topu
Kış ayında tomurcuk veren sakura ağacı
Mevsimine kırgın
Nasibime arşınladığım yol çizgileri
Şerit değiştiriyor gözlerine
Araladıgım gökyüzü nevbahar
Sesimi duyar olduğum mısralar
Sevdadan bir esinti arar
Kekremsi bakışlar özüne düşman
İstanbul'a tebessümle veda..
![[Fatih]](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:96/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F518179_4db70_1613654545.jpg){kind=small}
Vapurda 5-6 yaşlarında bir kız çocuğu annesine "Pişikojim bozulmuştu, deniş havaşı iyi geldi." deyince dudağımda beliren tebessümün hâlâ geçmemiş olması gibi bir gerçek var.
Veda etmek. Aslında işin en zor yanı buydu: İnsan bir kez akıl hastanesine girdi mi, delilik dünyasında var olan özgürlüğe alışıyor, hatta ona bağımlı hale geliyordu. Sorumluluk altına girmek, ekmeğini kazanmak için çalışıp çabalamak, sıkıcı, rutin günlük işler yapmak zorunda değildiniz burada. Sabahtan akşama dek bir tek resme bakmak ya da bir kâğıdın üstüne saçma sapan çizgiler çizmekle oyalanabilirdiniz. Her şey hoşgörüyle karşılanıyordu, çünkü ne de olsa kişinin aklından zoru vardı. Kendisi de pek çok kez gözlemlemişti ki, çoğu hasta daha hastaneye girer girmez iyileşmeye başlıyordu, çünkü artık semptomlarını saklamak zorunda değillerdi, üstelik buradaki 'aile' havası nevroz ve psikozlarını kabullenmelerine yardımcı oluyordu.
Sayfa 59
“Kızışmış bir köpeğin keyifli havası var sende.”...!
Veda etmek. Aslında işin en zor yanı buydu: İnsan bir kez akıl hastanesine girdi mi, delilik dünyasında var olan özgürlüğe alışıyor, hatta ona bağımlı hale geliyordu. Sorumluluk altına girmek, ekmeğini kazanmak için çalışıp çabalamak, sıkıcı, rutin günlük işler yapmak zorunda değildiniz burada. Sabahtan akşama dek bir tek resme bakmak ya da bir kâğıdın üstüne saçma sapan çizgiler çizmekle oyalanabilirdiniz. Her şey hoşgörüyle karşılanıyordu, çünkü ne de olsa kişinin aklından zoru vardı. Kendisi de pek çok kez gözlemlemişti ki, çoğu hasta daha hastaneye girer girmez iyileşmeye başlıyordu, çünkü artık semptomlarını saklamak zorunda değillerdi, üstelik buradaki "aile" havası nevroz ve psikozlarını kabullenmelerine yardımcı oluyordu.
Sayfa 65Kitabı okudu
Kızışmış bir köpeğin o keyifli havası var sende.
Sayfa 46Kitabı okudu