Esasen ne kadar tuhaf bir ülkede yaşadığımın ayırdına varalı çok olmadı. Her şey o kadar hızlı gerçekleşiyor ki durup düşünmeye dahi vakit bulamadığım çok oluyor. Baylar tüm samimiyetimle itiraf etmek zorundayım ki bütün uyuşukluğum, olayların ardına geçip acımasızca ittiren zamanın suçudur.
Tuhaf ülkem işte, hangi hassas yerine değinecek
Bir Yufka Yürekli’de üzerindeki büyük iş sorumluluğunun altında ezilen Vasya’nın aşkı tam da bulmuşken yaşadığı hezeyanları ve sonuçta psikolojisinin altüst olmasını okuyoruz. Bazen mutlu olduğumuzda o mutluluğu kendimize yakıştıramayız da farkında olmadan bir şeyler yaparız ve o büyü bir anda dağılır. Vasya tam da böyle bir karakter. Öyküye başından itibaren Vasya’nın Liza’ya olan nahif, arkadaşına bile söylemekten çekindiği aşkı ve Arkaşa ile olan samimi dostluğu eşlik ediyor. Dostoyevski bu kitabında da ilk dönem kitaplarından insancıklar, beyaz gecelerde olduğu gibi kendi dünyalarında yaşayan sıcak, nahif insanların öyküsünü ele almış. Kısa ama sıcacık, iç burkucu bir öykü bu da. Varlık yayınlarından çıkan kitabı okursanız eğer içinde bir de soytarı isimli çok kısa ikinci bir öyküye yer verilmiş.
Nietzsche'nin "hayatta bir şey öğrendiğim tek filozof" sözüyle nitelediği Dostoyevski'nin ilk öykülerinden biri olan "Bir Yufka Yürekli", aynı çatı altında yaşayan candan iki dostun -Arkadi İvanoviç ve Vasya Şumkov- trajediyle biten bir hikâyesidir.
(...) Vasya, sessiz ve somurtkan, bir köşede duruyordu. Yüzü sapsarı, başı, amirleri önündeki bir asker gibi kalkık, elleri pantolonunun cebinde, hareketsiz, topukları bitişikti. Gözleri Yulyan Mastakoviç'in yüzünden ayrılmıyordu...
İkinci öykü "Soytarı"da ise kendinden sert bir kayaya rastlayan düzenbaz bir soytarının hayatının mahvolması anlatılmaktadır.
(...) Mutlu bir adam ne demektir bilir misiniz baylar? Göreceksiniz... Sevincimden kendimi gözü kapalı, felaketin kucağına attım. Göz göre göre batağın içine daldım! Ama ne kötü huyum vardır ya! Varımı yoğumu soyup alırlar, ben de tutar, geri kalanını gönülden bağışlarım! Dahasını söyleyeyim: Herif bana bir tokat atar, ben öbür yanağımı çeviririm; bir köpeğe yaptıkları gibi bana bir yemlik uzatırlar, ben de herkesi kucaklamak için atılırım. Şimdi de öyle değil mi ya: Siz benimle alay ediyorsunuz, aranızda fısıldaşıyorsunuz.
İstiridye ve İnciler
İki öyküden oluşan bir solukta okunabilecek ve benim de tavsiye edebileceğim bir kitap.
‘Bir Yufka Yürekli’ aynı dairede çalışan, birbirinin sevinciyle mutlu olup, üzüntüsüyle kederlenen, candan bağlı iki dostun trajedi ile biten sonunu anlatır. Mutlu olmaya alışık olmayan ve kendini büyük bir mutluluğun içinde bulan Vasya Şumkof ve onun
“Zayıf yada güçlü halkıyla bütün bu dünya, yoksulların kulübeleri veya kodamanların gösterişli Saraylarıyla bütün bu yapılar, biraz sonra silinip gidecek bir masal düşüydü sanki...”
Yufka yürekli ve soytarı, aynı dairede çalışan, aynı çatı altında yaşayan iki arkadaş, iki dost.
Dostoyevski’nin bu kısacık hikayesi arkadaşlık, dostuk adına yazılmış gibi görünsede, aslında zayıflığın, acizliğin, fakirliğin getirdiği korkular..
Korkularının peşi sıra gelen ve insanı deliliğe götürecek kadar yapılan iç savaşlar..
Ve benim sonunu gözyaşlarımla bitirdiğim bir kitap.
Okuyun.
96 syf.
·
Not rated
Osamu Dazai’nin “İnsanlığımı Yitirirken” adlı kitabı, Japon edebiyatının önemli eserlerinden biridir. Dazai, 20. yüzyılın en tanınmış yazarlarından biri olarak kabul edilir ve çoğunlukla sıkıntılarla dolu bireysel deneyimleri ve iç dünyasını yansıtan eserleriyle tanınır.
“İnsanlığımı Yitirirken”, otobiyografik bir roman olarak kabul edilir ve
