Neden bahsettiğimi düşünüyor olmalı, bunları ne amaçla söylediğimi. Zamane insanının hastalığı; sohbeti, muhabbeti bilmiyorlar, unutmuşlar. Bir şey anlatılıyorsa, anlatılan bir sebebe, bir amaçla dayanmalı onlara göre. Etkilemek, beğenilmek, faydalanmak, falan filan. Paylaşım diye bir şey yok. Sohbet sandıkları şeylerde bir kaç plastik kelime öbeği. Kıl, tüy… Onun saçı, bunun telefonu, diğerinin sevgilisi. Yazık, o kadar da pırıltılı bakıyorlar ki.