Kitap bitikten sonra klasikleri düşündüm. Boşa değil bunca yankı uyandırması. Yazılan her karakter gerçek ve içimizde bir yerlere dokunuyor. Dönemin siyasi, toplumsal iklimini göz aradı etsek bile karakterler yaşamaya devam ediyor. Çünkü kitaptaki her tavır insana hepimize övgü. Hepimizin içinde bir oblomov var. Kimi onu çok dinliyor kimi az. Az dinleyenler hayata dair mücadelesini sürdürüp yolunu çizer, çok dinleyenler sürüklenir gider. Bu az ve çok kısmı ise şanslı bir çocuklukla çok bağlı. Kimler okusun; çocukluğu cam fanusun içinde geçmiş, fazla korunup kollanmış, anneciğinin projeleri çocuklar, varoluş kaygılarıyla boğuşan bir türlü hayattaki amacını bulamayan ve bulamadıkça atalete kapılıp yerinde sayanlar, durgun bir döneme girmiş ve itici bir güç arayanlar, eyleme geçmek ve durmakla ilgili içinde ikircikli duyguları olanlar. kimler okumasın; ya şimdi ya hiçbir zaman ikileminde hiçbir zamanı seçip vazgeçenler.
