Hayat; umut edene, sevmekten korkmayana, yaşamayı bilene güzel!
Mutlu olmak için birden çok nedenimiz var.
Her şeyden önce hayatımızı kendimiz şekillendiriyoruz.
Kimleri hayatımızda misafir ya da kalbimizde ev sahibi yapacağımıza yine kendimiz karar veriyoruz.
Kimimiz mutluluğun peşinden cesurca gidiyoruz.
Kimimiz ise acı çekmeyi seviyoruz.
Acı verene tutsak yaşayıp gidiyoruz.
Kimisini yaşarken, kimini ise uğurlarken çekiyoruz acı yanını.
Yıllar evvel bir kitap okumuştum.
- Ve o kitapta altını çizdiğim şu cümlenin ağırlığını
şu günlerde göz kapaklarımda hissediyorum!
“Biliyor musun?” diyordu!
“Bazı yağmurlar ağlamaktan korkanlar için yağar!” 🩶
Beklediğim gün gelip,
Ölüm girdiğinde koluma,
Hayata bir eyvallah deyip,
Telaşsız çıkmak isterim yola...
Son defa bakıp sevdiklerime
Gülümseyerek vedalaşmak isterim,
Keşkesiz eyvahsız,
Eksik bir şey bırakmadan,
Yaşayabildiğimce mutlu,
Ne varsa, kalanlara dair, umutlu...
Gururla uğurlasın çocuklarım,
Birer şiir okusun isterim, her biri...
Hüzünlü karanfiller olsun üzerimde,
Kokusu değsin son kez yüreğime,
Lakin hüzünlenmesin kimse de...
Kıyıya vuran dalga sesinde
Ve her leylak mevsiminde
Hoşça hatırlanmak isterim bir de...
"Biz kitaplar gibiyiz. Çoğu insan sadece kapağımızı görüyor, azınlık sadece girişimizi okuyor, çoğu insan eleştirilere inanıyor.
Çok az kişi içeriğimizi bilecek. "
Emile Zola