Yüzümde taşıdığım kuyu soğuk iklim ağır yaprak tenimde durup dönüp dokunduğum yük. Yağmurun aramıza çektiği perdeyi yırtıyorum geçiyorum göğsümdeki uykunun sarmaşığından birazdan dünya beni unutacak, ben onu anlamıyorum. Soğuk iklim, durup dokunduğum dönüp seni ben de unutacağım.
İnsan ölüyorsa acıdan ölür bir gün kendine bir daha uğrayamadığından, koyduğu yerde durmayışındandır hayatın hatanın dönüşsüz oluşundandır. Hiçbir aşk titremez sonsuza değin, bütünlüğünü yitirişinden ölür bir mum ve insan kanatlarından ayrılır bir gün.
Cinayet Kışı / Birhan Keskin
İnsan ölüyorsa acıdan ölür bir
V
İçime işleyen acıyı size değil
Bir suya bırakmayı öğrendim
Dal olmaktan vazgeçeli çok oldu
Bu yüzden ne bir ağacım var
Bana beden
Ne de çiçek açacak benden.
Cinayet Kışı, Birhan Keskin
