Haha yazık ya çocuğa :D :D
Oğlan hızla yemeğini yerken "Kahretsin, keşke bir yerine bir buçuk porsiyon isteseydim" diye düşünüyordu. Sırf zayıflama çabaları yüzünden bir porsiyon istemişti. Ama olan olmuştu işte. Sonlara doğru ne kadar yavaşlaşa da en çok sevdiği yemek hızla gözlerinin önünde eriyip gitmişti. Muhtemelen şu an midesinde hiç bilmediği moleküllere dönüşüyordu o güzelim lokmalar. Genç kız ise tabağına doğru düzgün dokunmamıştı bile. Sadece belirli aralıklarla pipetinin ucunu ısırarak kolasını yudumluyordu. Oğlan kızın bu davranışına alışmıştı artık. Ne zaman bir şeye kızsa pipeti öyle bir ısırırdı ki içmek için çektiğinde kola bile geçemezdi o aralıktan. Her ne kadar kızın yüzüne bakmaktan çekinse de pipeti ısırmasını her hücresiyle hissediyordu. Aslında kızın delirmesine neden olacak somut hiçbir şey yoktu ortada. Birkaç yıldır güzel bir birliktelik yaşıyorlardı. Ama son bir aydır kızda ciddi bir isyan başlamıştı. Genç kız, oğlanın kendisi ile eskisi gibi ilgilenmediğini anlatıp duruyordu. Neymiş efendim "Genç kıza artık hiç sürpriz yapmıyormuş oysa ilk günler öyle miymiş? Sürekli kızın peşinde dolaşıp yanından hiç ayrılmak istemezmiş, kızın aklını çelmek için ne numaralar yaparmış..." gibi ardı ardına gelen bin tane şikâyet cümlesi oğlanın gözleri önünde arsızca dans ediyordu. Ama oğlanın kafasında tüm bu şikâyetlerden daha önemli bir konu vardı ve hızla açıklığa kavuşması gerekiyordu. "Acaba genç kızın dokunmadığı tabağındaki yemeği istesem çok ileri gitmiş olur muyum" düşüncesi çoktan genç adamın beyninin merkezine oturmuştu.
Çirkin Kız
"Güncellenmiştir 03:48 - 07.12.2018"
-Bugün her şey ters gitmek zorunda mı sanki?-
Çoraplarım? Yine delik.. Bu kadar dikkat etmelerime rağmen! Çabalarım, devrilmiş çınar ağacının köklerinden yeniden filizlenen yeşil dalların yaşama sevinci gibi adete parmaklarımdan fırlayıveriyor... Askerde neredeyse kaybedeceğim ayaklarımın, bana
HÜZÜN KOKULU AŞK
Hayatım boyunca çeşitli korkular yaşadım içimde. Hem de en acımasız olanlarını… Yine de kimseye söylemedim. Hiç kimseyle paylaşmadım, yaşadıklarımı. Daha çocukken o küçücük yüreğime korkunun her türlüsü yerleşti. O zamandan beri bu duyguyla iç içe yaşadım.
Bu yüzden de korkuyu içinde saklayan kişileri ben gözlerinden tanırım.
Onu
X
Arabasına bindiğimiz zaman Prens:
-Bakın aklıma ne geldi, dedi, bir yere gidip bir şeyler yesek. Ne dersiniz?
-Bilmem ki Prens. Geceleri yemek yeme alışkanlığım yoktur.
Sabit, kurnaz bakışını gözlerime dikerek:
- Hem yer, hem konuşuruz, diye ekledi.
"Anlaşıldı, açık konuşmak istiyor!" diye düşündüm. Benim de istediğim buydu zaten.
