İnsanın bu zamanda ve bu memlekette en büyük çıkmazı bu: Derdini bilmek, derdini çözecek yolu görmek fakat o yolu gitmemek. Gidememek, yapamamak, bırakamamak. Şermin Yaşar, Söyleme Bilmesinler'de şöyle özetler bunu: "Olduğum yerde olmak istemiyorum ama olduğum yerden de çıkıp gidemiyorum da."
#biryudumkitap
Biryudumkitap
Unutmak bazen ceza bazen huzurdur da bazı şeyler unutulmaz.
Unutulmaz da, bir ömür de bununla yaşanmaz. Han Kang, "Bazı anıların açtığı yaralar kapanmaz," der. Yaralar kapanmıyorsa, onlarla barışılıp yaşanacak.Tekrar tekrar kanatmanın bize faydası yok.
Biryudumkitap
Ne olup bittiyse, oldu ve bitti. Söylemesi kolay dense de hakikat bu. Tek çare biziz, ne öteki ne başka bir şey. Dino’nun mektuplarında geçer: “Ne iğne, ne hap, ilaçların ilacı sensin.”
İnsan her şeyi hatırlamakla övünür de bazen unutmanın ne büyük nimet olduğunu ıskalar. Aman, aksi hâlde ne güç olurdu yaşamak. Nâzım Hikmet, "Çiçekli badem ağaçlarını unut," der ve ekler: "Geri gelmesi mümkün olmayan hatırlanmamalı." İnsan şu kısacık ömrüne bir de her şeyi hatırlamayı yük etmemeli.
#biryudumkitap
Günaydın. Tutkunun ne olduğunu unuttuk, sıradan günlerden mi şu bitmeyen rutinden mi bilinmez. Lou Andreas - Salome'nin şu muhteşem cümlelerini okuyoruz sonra: "Karşınıza bir şey çıkıyor ve sizi teslim alıyor, siz de kendinizi bırakıyorsunuz, artık hesap kitap yapmıyorsunuz, hiçbir şeyden çekinmiyorsunuz ve artık yarım kalan bir şeyle yetinmiyorsunuz, hiç düşünmeden hiç kuşkuya kapılmadan, hatta ayrımına varmadan alıyor ve veriyorsunuz; tehlikeye gülerek, kendinizi unutarak bakıyorsunuz; takatten kesilen bir akıl ve yoğunlaşan bir ruhla ilerliyorsunuz.." İnsan ömründe, en azından bir kere, böyle hissetmeli sevgili okur. Ne güzel şey tutku.. Var olun.
~biryudumkitap~