Benim de bir kalbim vardı. Söyleyecek bir şeylerim olduğunu hissediyor ve konuşmak, içimi dökmek istiyordum.
Sevgiye ihtiyacım vardı. Elimin üzerinde bir el hissetmek, dinlenilmek ve dinlemek istiyordum...
Herkes kendini özgürleştirsin, kendini yaşasın, kendine ve akıp giden ama akıp gittiği için güzel olan âna inansın.
Kendi içine hapsolmuş güçlü ruhun kendi içinde oluşturabileceğinin ötesinde başka bir yalnızlığın var olduğunu hayal ederek kendimi yalnızlığa mahkûm etmiştim.
Ben henüz kendimi tanımıyorum. Kendimi o kadar çok kurcaladım ki ruhum şimdi, birçok anatomi masasında görülenler gibi, bölük pörçük ve parça parça, cansız, tüm sinirleri açıkta ve karmakarışık. Kendimi tanımıyorum. Kendi sesimi tanımıyorum. Konuştuğum zaman sözcükler gerçekten benden mi yoksa arkama saklanmış kötü huylu bir suflörden mi çıkıyor bilmiyorum.
Kendim olmak, tek başıma kendi kendimin ve kendi şeylerimin ayrık, özgür, bağımsız, yegâne ve yasal sahibi olmak istiyorum. Ben adası olmayan bir Robinson’um.