Şehidim,
Sen o zırhlı olup da zırhı seni koruyamayan aracın tekerlekleri mayına bastığı anda biz evde çay içiyorduk.
Bir ses duyuldu sanki evet ama rüzgardan kapı çarptı sandık.
O an sen şehit olmuşsun ya hiç anlamadık.
Şehidim,
Sen o akşam 16 Şehit silah arkadaşınla mayına doğru hızla giderken biz Manisa'da yerli üzüm mü daha tatlı diğerleri mi onu yeyip tartışıyorduk. Az bir acı hissettik o an ama üzümün çekirdeği sandık.
Şehidim,
Sen şehit olurken biz Adana'da rakıya az daha buz istiyorduk. Bilirsin bu meret başka türlü içilmez. Bir an sızladı evet dişimiz ama kusura bakma buzlu rakı dokundu sandık.
Şehidim,
Sen Dağlıca'da geceden karanlık o zırhlıda dua mırıldanan dudaklarınla ilerlerken biz İstanbul'da gece kulübü'nün kapısında bodyguardlarla boğuşuyorduk. Bizim de zor bir anımızdı. O telaştan patlayan mayının sesini duyamadık.
Şehit Komutanım,
Sen 16 evladınla zehir zıkkım kokan o araçlardayken biz de Kordon'da trafikte sıkışmış kalmış çile çekiyorduk. Korna sesleri, barlardan savrulan çığlıklar derken inan patlamayı fark edemedik bile, kusura bakma artık.
Şehidim, Şehitlerim... Bizim huzurumuzu, rahatımızı bir türlü sağlayamadınız gitti. Aşk olsun size...
Bekir Yunus Uçar
OĞLUM 12 YIL UYUDUKTAN SONRA UYANDI...
Bir gün çok sinirlendi. Yine kendini balkondan atmak istedi. Zor ikna edebildik. Akşam oldu, onu uyuyor zannettim. Babasıyla ne yapacağımızı konuşurken bir ara "oğlumuzu olmazsa bağlayalım" diye ağlayarak anlatıyordum ki birden yatağından doğrulup sadece bana bakarak, "yazıklar olsun size,
‘’Zdenko güldü. ‘’Ooo!’’ dedi sağ elini havada sallarken. ‘’Bu sabah neler olmadı ki. Vukadin’in general olan babası Borislav Milunoviç konservatuvarı bastı. Ağzına gelen küfürleri ortalığa savurdu.’’
Şaşkınlığım büsbütün artmıştı. ‘’Koskoca general neden yapsın ki bunu?’’
‘’Doğrusu biz de ilk başta anlamadık. Fakat sonra öğrendik ki, Vukadin birkaç gündür büyük bir bunalımın içine düşmüş.’’
‘’Ne bunalımı?’’
‘’Gönlünde derin bir aşk yarası varmış. Hem de öyle ucuza iyileşecek türden değilmiş.’’
Heyecandan neredeyse bayılmak üzereydim. ‘’Peki, aşık olduğu kız kimmiş? Kız konservatuvardan mıymış?’’
‘’Bilmiyoruz,’’ dedi Zdenko.
‘’Vukadin nerede şimdi? Bu sabah gördünüz mü onu?’’
‘’Konservatuvarı bırakmış, artık gelmeyecekmiş. Babası da burayı bu yüzden basmış.’’
‘’Deli mi babası? Bunun için konservatuvar mı basılırmış?’’
‘’Bence adam delinin teki. Bu sabah öyle sözler sarf etti ki, duyanların ağzı bir karış açık kaldı.’’
‘’Neler söyledi?’’
‘’Neler söylemedi ki Suada! Güya burada sanat zırvalıklarıyla Sırpların beyni yıkanıyormuş. Sırp gençleri sanatı değil savaşı öğrenmeliymiş. Bir de…’’
Hemen lafını kestim. ‘’Bir de ne?’’ diye sordum heyecanla.
‘’Bir de Büyük Sırbistan’dan bahsetti. Çok yakında Katolikler ve Müslümanlar Sırpların kölesi olacakmış. Zavallı adamcağız hayal dünyasında yaşıyor.’’
Sayfa 61 - 61. ve 62. sayfalar. Sırplar Ortodokstur, o sebeple Müslümanlara hatta Katoliklere bile düşmandırlar.
Eyitmeden anladık
Anlamadık eyledik
Gerçek erin bu yolda
Yokluktur sermayesi
Biz sevdik aşık olduk
Sevildik maşuk olduk
Her dem yeni doğarız
Bizden kim usanası.
İnsan kitlelerinin karakter yapısını bilmemek, her zaman kısır sorular kurduruyor. Komünistler örneğin, faşizmin iktidara gelmesini, sosyal demokrasinin yanıltıcı politikasıyla açıkladılar. Bu açıklama aslında bir çıkmaza götürdü, zira hayaller yaymak sosyal demokrasinin özünde olan bir şeydi. Bu açıklama yeni bir uygulamaya götürmez yani. Politik gericilik faşizm görünümünde kitleleri "sise buladı", "kandırdı" ve "hipnotize etti" yolundaki açıklama da, aynı biçimde kısırdır. (...) Bu çeşit binlerce açıklamanın, salt sosyoekonomik sorgulamanın kitleleri ikna etmediğini deneyimler gösteriyor. Kitlelerin kafasında ne oluyor da, faşizmin işlevini niçin anlayamadılar ve anlamak istemediler, sorusunu yöneltmek gerekmez mi? "İşçiler artık görmeliler..." ya da "Biz bunu anlamadık..." tipik bilgileri bir işe yaramaz. İşçiler niçin görmüyor ve biz bunu niçin anlamadık?
Sayfa 48Kitabı okudu
Yolculuk
I
O zamanlar gökyüzü biçilmiş buğday kokardı
Çiğnenmiş üzüm, mısır püskülü, bostan yaprağı
Toprak kokardı insan emeğiyle yoğrulmuş.
Rüzgâr serin sesli konuğuydu evlerin
Bulutlardan ağaçlardan saçlardan süzülen
Bir dirim duygusuyla doldururdu odaları
Yağmur ikinci adıydı akşamların
Günün yorgunluğu üzerine dökülen
Bir düş inceliğinde
Sayfa 115 - 1985/86Kitabı okudu
Deniz Gezmiş
"Bütün bunları yazarken içimin
kan ağladığını tahmin edersin.
Bu duyguyu sen değil, yalnız baba
olanlar bilir. Sağlıklı, yakışıklı, boylu poslu
bir delikanlı idin. Sen gelecekten, biz de senden neler beklerdik.
Nasıl oldu da seni bu hale getirdik?
Suça itmek için elimizden gelen
her şeyi yaptık. Başta üniversitenin
büyük hocaları, ana, baba, bizler, toplumun her kesimi, politikacılar ve tüm yönetim sorumluları…
Anlamadık seni; anlamak işimize gelmedi, çıkarlarımıza aykırı düştü!
Her çıkış yapışında kendi hesabımıza
bir yararlanma yolu aradık senden…
Hâlâ öyle değil miyiz?
Bak bizim felaketimizin üstünde kâşâneler kuranların ağızları kulaklarında…
Her öğrenci kurşunlanmasında,
‘Darısı diğerlerinin başına’ diye demeç
veren, çok muhterem usule uygun banka soyguncusu bile şimdi ne parlak
demeçler hazırlar bilinmez."
Cemil Gezmiş 18 Ocak 1971 mektubundanKitabı okuyacak
Denememin devamı:)
Renk'in yüzüne baktı Yekta özlemle. O kadar kan kaybetmişti ki, yapılan makyaja rağmen göz altlarında morluklar seyretmeye başlamıştı. Elleri üşümeye başlamıştı. Bu hayra alamet değildi biliyordu. Ellerini ısıtmaya çalışırcasına sımsıkı sardı elleriyle. Bir yandan ağzıyla sıcak hava veriyordu. Bir an döndü ve görevliye "Klimayı açabilir